16.2: Wywiad z wampirem

[Cerro]

Złote Imperium

- Możesz przyjść w każdej chwili - zapewniła Dana. - Zawsze się cieszę z twojego towarzystwa, papo. Wiem, że nie przychodzę za często, ale to dlatego, że jestem okropną córką.

[Akayla]

Złote Imperium

- Och, daj spokój - żachnął się Ben, czule trącając ją w nosek. - Wiem, że macie z mężem dużo pracy. I nie gniewam się na ciebie. Jesteś najlepsza, kochanie.

[Cerro]

Złote Imperium

- Nie mów tego Ashorze - zaapelowała Dana z pełnym wdzięczności uśmiechem.

[Akayla]

Złote Imperium

- Nie powiem i ty też nie mów, bo mnie zadźga - poprosił z rozbawieniem.

[Cerro]

Złote Imperium

- Moglibyśmy zginąć razem, więc... oczywiście - zapewniła Dana z rozbawieniem.

Kiedy Ben wyszedł, masaż dobiegł końca, a balię wyniesiono, zwróciła się do Orzeszka:

- Nie wiem jak ty, ale ja nie wytrzymam. Dawaj tu tego "Kapłana"!

Umościła się na łóżku z talerzem przekąsek, zapraszająco poklepując miejsce obok siebie.

[Akayla]

Złote Imperium

- To już nie puszczać piesków? - zapytała Orzeszek z rozbawieniem, ale wyciągnęła książkę z szuflady i usadowiła się wygodnie obok Dany.

Kiedy otworzyła książkę, natychmiast uderzył je zapach starego kleju i pleśni. Strona tytułowa wciąż była na miejscu. Ktoś nawet poświęcił czas żeby ją misternie ozdobić. Orzeszek przewróciła ja ostrożnie, żeby jej nie pokruszyć, i zaczęła czytać.

- "Iści to był piękny dzień, gdy nadobna Huma udała się, oddać cześć bogu Harpokratenowi. Stanąwszy przed budynkiem świątyni, zadarła głowę i westchnęła z zachwytem nad wspaniałością dzieła artystów i rzemieślników, skąpanego w boskich promieniach Ra..." - Orzeszek spojrzała. - Opisuje tę świątynię i jaka jest wspaniała przez następne cztery strony.

[Cerro]

Złote Imperium

- Pieski wpuścimy, jak zjemy - powiedziała Dana, głaszcząc Ćmę. - Czytaj. Chcę usłyszeć wszystkie te samouwielbieńcze frazy o faraonach i sobie samym, jakie z pewnością zawiera ten opis.

[Akayla]

Złote Imperium

- "Światło boga igrało ze złoceniami murów, pięknie kontrastującymi z intensywnymi błękitami i zieleniami malowideł pokrywających dom boga. Zaiste, także i Iryda musiała mieć świątynię w swej łasce, gdyż powietrze wokół wypełniała feeria barw tęczowych. Harpokraten zadowolon być musiał także z bogactwa, jakie synowie Sokoła Ra oddali do jego użytku: freski zdobione kamieniami szlachetnymi, gdzie jeden liść papirusu skrzętnie wyłożono setkami drobniutkich szmaragdów, rzeka zaś mieniła się odcieniami błękitów szafirowych, a zboża złociły, inkrustowane złotem i pirytem..." - Tu następowały szczegółowe opisy malowideł i zdobień na zewnątrz i wewnątrz świątyni. - "Zaiste szczęśliwie wybrał bóg, biorąc w swe upodobanie lud tak oddany i wdzięczny, w krainie tak zamożnej, władanej sprawiedliwie, łaskawie i szczodrze przez jego umiłowanych braci. W krainie, w której same piaski śpiewały pieśni pochwalne na cześć faraonów, a gwiazdy lśniły jasno, obiecując opiekę jej ludowi. Prawdę powiadają: żaden inny lud nie może zaznać podobnej szczęśliwości, jak lud Imperium i żaden inny ląd nie może się mu równać przepychem i wspaniałością."

[Cerro]

Złote Imperium

- Chciałabym wierzyć, że to podyktowały polityczne wymogi, ale definitywnie słychać w tym nuty Starego Elry - stwierdziła Dana.

- Czy ty ponazywałaś różne etapy jego życia? - spytał Neatan, zbyt zajęty słuchaniem, by wydać je faraonowi.

- Tak. Jest Antyczny Elra, którego wyciąga z rękawa, kiedy chce mi coś udowodnić. Jest Stary Elra, który był straszny, aczkolwiek fascynujący. Jest Przejściowy Elra, kiedy bardzo się starał, ale mu nie wychodziło, no i jest Nowy Elra, który pozwala spać psom w łóżku - wyliczyła Dana. - Jednakże, literacko, nie jest aż tak źle - dodała na głos.

[Akayla]

Złote Imperium

- Z tego co pamiętam z naszych ploteczek na temat tej książki, nikt nigdy nie narzekał na jakość samego tekstu - przyznała Orzeszek. - Bardziej na charakteryzację i akcję. Ale to też ciężko mi powiedzieć, szczerze mówiąc czytam to po raz pierwszy - dodała. - Zanim zostałam jego żoną rozkazał zniszczyć wszystkie kopie, do jakich mógł dotrzeć. Większość z nas wiedziała o tej książce tyle, ile potrafiły nam powiedzieć pierwsze cztery żony.