Kingdom of North

- Jesteś całkiem miły - przyznała Yuki.

Rzuciła ostatni kawałek mięsa w stronę miejsca, z którego bestia ją zaatakowała, tak żeby zwierzę na pewno widziało. Gdy odbiegło po kawałek, Yuki odwróciła się i ruszyła w kierunku wioski. Chciała zakraść się od strony ze światłami.

W miarę, jak się zbliżała, światło wioski zaczynało przebijać się pomiędzy drzewami i zaroślami, rzucając długie cienie. Sądząc po zapachu, rzucały je liczne pochodnie i nieco mniej liczne ogniska. Co ciekawe, im bliżej osady, tym cichsze stawało się nocne życie w lesie. Tuż przy granicy drzew, Yuki pozostawiła za plecami w zasadzie wszystkie zapachy i odgłosy drapieżnej fauny.

Osada mieściła się na skrawku ziemi, na której wyrąbano las. Otaczało ją jakieś wspomnienie po palisadzie, w miejsce którego teraz stały kamienne paleniska z ogniami i słupy z pochodniami. Słupów z pochodniami nie brakowało też dalej w głąb wioski, składającej się z kilkunastu trochę krzywych, drewnianych domów, w oknach których zresztą także jaśniały światła.

Większość mieszkańców zdawała się już spać, podobnie jak powywalane w zagrodach zwierzęta. Tylko kilka osób krążyło jeszcze po osadzie, pilnując ogni, choć aktualnie żadna z nich nie była w zasięgu wzroku.

Yuki mogła za to zobaczyć kilka śpiących świń - jedne wyglądały na przerośnięte, inne na trochę skarlałe, a jedną zdawał się pokrywać jaskrawozielony włos.

Yuki chwilę obserwowała strażników ognisk, żeby bezpiecznie przemknąć między nimi i dostać się do wioski. Cicho przebiegła między chatami, rozglądając się po zagrodach. W końcu wspięła się ostrożnie na jakiś dach i tam przysiadła w cieniu, gdzie nie padało światło ognisk, nadstawiając przede wszystkim uszu.

Przez przeszło godzinę panowała względna cisza, przerywana jedynie zwykłymi, nocnymi odgłosami.

Wreszcie, w paru domach rozległy się odgłosy ruchu - to wstawali mężczyźni na zmianę warty. Wyszli ze swoich siedzib po krótkiej chwili i poszli na spotkanie swoich, wymieniając ciche pozdrowienia, a nawet żarciki. Mówili po meselerińsku, we współczesnym dialekcie.

Do licha. To była pewna niespodzianka.

Yuki zaczęła przemieszczać się ostrożnie przez wioskę, żeby już skrócić sobie drogę powrotną do swojej małej drużyny i uniknąć obchodzenia siedliska dookoła.

Przeszła bez większych problemów i niedługo później znalazła się z powrotem w ciemnościach, wśród nieprzyjaznych zapachów i odgłosów. Po drodze przeskoczyło nad jej głową coś jakby małpa - zębata maszkara, z nieprzyjemnie wyglądającymi kolcami sterczącymi jej z futra, zupełnie jakby jej ojciec był jeżem. Zwierzę przez chwilę przyglądało się Yuki, potem jednak przeskoczyło dalej.

Dzień 2

Z powrotem do swoich dotarła około godzinę przed świtem. Nie zastała ich jednak tam, gdzie ich zostawiła - Tau i jego podopieczni przenieśli się bowiem dobry kawałek na bok. Yuki zastała ich schowanych za wielkim głazem, skupionych wokół malutkiego ogniska. Tafu trzymał w łapach wielką, zupełnie martwą już stonogę i z zadowoleniem żuł jej twardy pancerz.

Posilający się I'wai pomachał jej na powitanie, a Tau kiwnął jej głową.

- Napastowała nas lokalna fauna - wyjaśnił się cicho, kiedy wampirzyca podeszła.

Yuki pokiwała głową. W końcu miała z tym pewne doświadczenie.

- Mnie zaatakowało coś paskudnego - przyznała. - Ale dało się raczej łatwo ułaskawić.

Wskazała ruchem głowy wioskę.

- Wygląda na normalną osadę. Ludzie i zwierzęta są trochę dziwni... może zmutowani przez działanie tego świata, nie wiem. Mówią po meselerińsku w każdym razie. Nie podobnie czy w jakimś dialekcie, po prostu po meselerińsku.

Tau uniósł brwi, zdumiony.

- Naprawdę? Hum. Bardzo dziwne - przyznał.

- To może powinniśmy przespać się trochę i tam pójść, spróbować z nimi porozmawiać? - zasugerował I'wai. Przez sytuację z drapieżnikami i ogólnie panujący hałas ani on, ani Tau nie zmrużyli oka. A Yuki, oczywiście, też była całą noc na nogach.

Yuki kiwnęła głową.

- W porządku. Tylko nie za długo - dodała. - Chcę tam wejść jeszcze za dnia. Przez te wszystkie światła... nie wydaje mi się, żeby ciemność napawała im szczególnym zaufaniem do świata.

Tau pokiwał głową.

- Ognisko na pewno dość skutecznie utrzymało nocne drapieżniki z dala - dodał. - Więc może to o to chodzi z tymi światłami.