Kingdom of North

- Miałem na myśli orginalnie - przyznał Gabriel. - Bo Fariha chyba do tego się wcześniej odnosiła.

- Prawda - przyznała wampirzyca. - Nie wiedziałam, że nie mieliście tam magii. Ktoś wam ją tam wyłączył, czy coś? Bo sobie nie wyobrażam...

Al zachichotał.

- Och, nie, po prostu nigdy jej tam nie było. Krążyły o niej legendy i były czasy, gdy domniemanych magów palono na stosach... ale nie, osobiście wydaje mi się, że zwyczajnie tam nie istnieje - powiedział Al. - Znałem parę osób parających się okultyzmem... czyli czymś jakby subtelną nekromancją... ale ich seanse składały się jedynie z podstępnych sztuczek

Fariha zrobiła minę i pokiwała głową.

- U nas niby też przez pewien czas nie było magii ale wciąż, trudno mi sobie wyobrazić świat funkcjonujący tak przez stulecia - przyznała. - A jak to wygląda w raju, Gabriel? Macie magię?

Duch mruknął w zamyśleniu.

- Można tak powiedzieć? To bardzo magiczny świat, ale nie mamy tam magów w tutejszym rozumieniu tego słowa. Zresztą, nawet gdyby ktoś taki tam był, nie byłoby potrzeby dla jego zdolności. - Wzruszył lekko ramionami.

- To świat, który spełnia życzenia, słyszałem - powiedział Al, nalewając chłodnej krwi również sobie.

- Dokładnie - potwierdził Gabriel.

Fariha skrzywiła się lekko.

- Brzmi jak miejsce, w którym się wychowałam - mruknęła.

- Możliwe.

Wampirzyca z wrażenia aż odstawiła kieliszek i popatrzyła się na Gabriela jakby ten upadł na głowę.

- Żartujesz sobie?

Duch zrobił minę.

- Nie, dlaczego? Istoty, które nazywacie Pradawnymi, pragnąc boskiego statusu, dawno temu wyszarpały dla siebie fragmenty raju i nasyciły własną magią. Ostatecznie jednak nie czuły się dość zadowolone tym, co stworzyły, by pozostać i wróciły do waszego świata. Ich porzucone wytwory pozostały ranami w raju i stworzyły dla nas nieprzekraczalną barierę między nami a waszym światem. Gdy odkryliście te sfery, nazwaliście je Pamięciami. Czy wychowałaś się w Pamięci?

- Tak - przyznała cicho Fariha.

- No widzisz.

Wampirzyca powoli pokręciła głową, a potem prychnęła niewesołym śmiechem. Podniosła z powrotem kieliszek.

- To znaczy, że mój ojciec, jeśli to rzeczywiście był on, znalazł się bardzo blisko prawdy. Kto by to pomyślał - podsumowała i upiła łyk.

- Powinniśmy powiedzieć Oświeconemu - stwierdził Al, zachwycony wizją ewentualnej świętej wojny. Tyle mięsa!

- Jeśli zapyta - odrzekł Gabriel obojętnie.

- Tobie może nie uwierzyć - dodała Fariha do Ala. - W ogóle może nie uwierzyć w całą tą historię. Tak jak nie uwierzył, że Gabriel rzeczywiście jest Duchem.

Duch prychnął.

- Dlatego nikt nie chce już przychodzić do Czerwonych, nawet kiedy stali się znów osiągalni.

- Więc zamiast tego wysłali cię do grzesznika i ateisty? - upewnił się Al. - Sprytnie.

- Nikt mnie nie wysłał - obruszył się Gabriel. - Sam przyszedłem.

Fariha uniosła lekko brwi.

- Osobiście lubię Isaku - przyznała - ale nie pomaga mi to zrozumieć stojącej za tym logiki.

- Cóż... - odrzekł powoli Gabriel. - Nie wiem, czy powinienem mówić...

- Oczywiście, że powinieneś - rzekł Al. - Jesteś tu w końcu, by służyć wiedzą.