17. Wredne i rogate

[Akayla]

- Dokładnie tak, Namiestniku. Wierz lub nie, twoje interesy pokrywają się z moimi.

*

- Ja również dziękuję, książę - zapewnił Berg. - Jeśli mógłbym w czymkolwiek pomóc, proszę, dajcie mi znać.

[Cerro]

- Zauważyłem - zapewnił Nithael z uprzejmym uśmiechem.

*

- Oczywiście - zapewnił Neatan, wstał, skłonił się i wyszedł.

[Akayla]

Elra westchnął głęboko w duchu, ale odpowiedział miłym uśmiechem.

- Porozmawiaj potem z Ravhoną i poproś ją żeby dopilnowała, żeby jej mąż nie zrobił czegoś głupiego - poprosił Danę.

[Cerro]

- Dlaczego ja? - spytała Dana. - To ty najpierw mu zagroziłeś, a potem postanowiłeś zatrzymać go przy życiu.

[Akayla]

- Proszę ciebie, bo mnie Ravhona nie znosi, a ciebie lubi - westchnął Elra. - Jeśli tak bardzo nie chcesz, poproszę o to Neatana.

[Cerro]

- Nie, nie zamierzam dać się zjeść - oburzył się Neatan. - Mam wiadomość od Berga. O potworach. Jeśli masz chwilę - dodał i przekazał tak czy siak, czego się dowiedzieli o stworach i kogo wypada zaalarmować.

[Akayla]

Elra westchnął w duchu.

- Dziękuję ci. Roześlę listy - obiecał. - Poza tym, daj spokój, przecież ona cię nie zje.

[Cerro]

- Może - powiedział Neatan. - Ale musicie się trochę usamodzielnić, więc albo pójdziesz sam, albo skrócisz żonie smycz.

- Hej! Ja słyszę! - obruszyła się Dana.

[Akayla]

- Nadal uważam, że to ty powinnaś się tym zająć - stwierdził Elra.

[Cerro]

- Oczywiście, Nithael na pewno się ucieszy, jeśli dowie się od Ravhony - fuknęła Dana, teraz zarówno zła na Neatana, jak i obrażona na Elrę.