Kingdom of North

Adhara odwzajemniła pocałunek.

- Jasne. Trzymajcie się i miłej zabawy - pożegnała się ciepło i pomachała im, dopóki nie znikli jej z pola widzenia. Dopiero wtedy odwróciła się i zawróciła nad jezioro.

Miała pobiegać. Od jej przybycia Syrus wziął się za nią - zorganizował jej harmonogram ćwiczeń i innych różnorodnych zajęć, prowadził z nią regularne rozmowy i namówił do udziału w organizowanych przez członków załogi grach w "polowania". I jak absurdalne wydawały jej się niektóre z jego poleceń na początku, tak musiała przyznać że dawały rezultaty i rzeczywiście powoli czuła się coraz lepiej.

*

- A będę mogła potem pójść do Gara i Estrid? - poprosiła mała ledwie została oddana w ręce Neatana, a Alim wyszedł. - Tak dawno ich nie widziałam...

- To dlatego, że nie ma ich w mieście, serduszko - wyjaśnił Neatan. - Gar przeniósł się do katedry w mieście elfów, a Estrid postarała się o możliwość przeniesienia tam i ma tam mieszkanie. Jestem pewien, że jeśli kiedyś wpadną, też będą chcieli się z tobą zobaczyć. Jak ci się mieszka wśród wampirów? - zagadnął.

- Oooch, szkoda - sapnęła ze smutkiem. Tęskniła za nimi. Rozpogodziła się jednak szybko. - Dobrze - zapewniła. - Bardzo mili są i umieją się fajnie bawić - wyjaśniła z zadowoleniem. - Nie wiem jak mogłam się ich bać przedtem.

- Nie znałaś zbyt wielu - wyjaśnił Neatan. - To dobrze. Wy, wampiry, lubicie swoje towarzystwo. Jaką magię masz ochotę dzisiaj potrenować?

- Możemy porobić coś z iluzjami? Albo powietrzem? - poprosiła z podnieceniem.

- Dobrze - powiedział Neatan i ruszył po schodach do sali ćwiczeń. - Czym jest zatem iluzja? Iluzja jest kłamstwem. Iluzja stworzona z magii sehrli jest bardzo słabym kłamstwem. Czy może raczej jednowymiarowym - ostrzegł. - Kiedyś nazywano mnie Mistrzem Iluzji i można rzec, jestem iluzją. Chodzę między żywymi, nieżywy. Jestem arcymagiem, bez własnej magii. I jestem pełen iluzji, czarnomagicznych oraz sehrli. A kiedy zabraknie tych pierwszych...

Urwał, bo weszli do sali ćwiczeń. Obecni tam młodzy magowie-czarnoksiężnicy, odpoczywający po treningu, zebrali się spiesznie i z ukłonami wyszli.

- Kiedy zabraknie tych pierwszych... - powiedział Neatan, wyciągając rękę do Farihy; jej łapka przeleciała przez nią jak przez powietrze, a sam Neatan rozpłynął się i wyłonił po drugiej stronie sali - ...wciąż jestem mistrzem iluzji. Jak oszukałem twój węch? - spytał.

Fariha sapnęła z podziwem.

- Hm... - mruknęła. - Powietrzem? - zgadła. - Zapach idzie powietrzem. Musiałeś kontrolować powietrze.

- Tak - potaknął z zadowoleniem Neatan. - A słuch?

Fariha zmarszczyła czółko. To było trudniejsze.

- Ziemią może? Mama kiedyś opowiadała coś o jakichś tych... draniach...? - wyjaśniła niepewnie.

Neatan cmoknął z rozczarowaniem.

- Trafisz do biblioteki, żeby dowiedzieć się, czym w zasadzie jest dźwięków - stwierdził.