Kingdom of North

- Och, tak - zapewnił Elra, w końcu rezygnując z oporu i wstając. - To bardzo miłe sny - dodał, całując ją między nogami. Skoro tak eksponowała to miejsce.

*

Cicha uśmiechnęła się.

- W takim razie nie ma się czym martwić - stwierdziła pogodnie. - Swoją drogą, jak ci się podoba ogród? - dodała, jaśniejąc dumą tak bardzo, że nietrudno było zgadnąć, kto wzniósł rzeczony od podstaw. W stylu komplementującym estetykę zigguratu i nowych mundurów, oczywiście. Wszystkie kwiaty były granatowe, fioletowe, ciemnoczerwone lub czarne! I krzewy różane przycięte w pająki!

*

Tymczasem Berg był daleki od niemartwienia się.

Jak każdy rozsądny władca, bezpośrednio po znalezieniu potwora posłał po dokumentację z miast i wsi rozrzuconych w pobliżu akwenów wodnych i odkrył, że w ostatnich miesiącach liczba zaginięć wzrosła dokładnie we wszystkich. Nie dostatecznie, żeby rządcy zaczęli panicznie bić na alarm, ale jednak zauważalnie.

Król natychmiast zadzwonił z tym do Isaku, a skoro go nie zastał, poprosił Fabię o przekazanie wiadomości i rozesłał smoki, by zorientowały się w sytuacji.

Dana westchnęła z zadowoleniem. Skinęła na niego paluszkiem, złapała za jeden z jego naszyjników i pociągnęła go na siebie. Objęła go mocno ramionami i zaczęła szeptać mu do ucha:

- Kocham cię... Jesteś najlepszy. Jesteś moim słońcem, i gwiazdami, i księżycem...

Od czasu do czadu gryzła go w ucho, delikatnie, dla zabawy, jednoczesne ocierając się o niego biodrami.

*

- To dzieło sztuki - powiedział Isaku. - Estetyka sama w sobie jest nieco kontrowersyjna, ale doskonale pasuje do pomysłów ojca. Powinien dać ci podwyżkę za to dzieło.

- Mmm, uważaj, bo się zarumienię - wymruczał Elra przymilnie, głaszcząc ją czule po włosach. Siłą rzeczy tylko po włosach, bo przytrzymując mu tak głowę skutecznie go unieruchomiła.

*

Cicha aż się zarumieniła.

- Cieszę się, że tak myślisz - odrzekła ciepło. - O, a ten przycinałam wzorując się na Bestyjce - dodała, wskazując na krzak, który wyglądał jak stający dęba koń. - Czarnoksiężnik pokazywał ci ją kiedyś?

- Już milknę - zapewniła Dana i pocałowała go w usta.

Przesunęła dłońmi w dół jego pleców, żeby porozpinać jego ubranie.

*

Isaku pokręcił głową.

- Wymiar wampirów, wymiar z drzewami na upiory i jakaś nowa, nieznana lokalizacja. Możesz wracać do żony - przerwał im zabawę Neatan.

- Pokaż mi Bestyjkę - poprosił i tak Isaku.

...

*

Cicha poprowadziła go wobec tego do wzniesionej obok zugguratu stajni, w której zamknęli kelpie.

- Zabraliśmy ją z Archipelagu - wyjaśniła, czule poklepując zwierzę po zębatym pysku.

Kiedy skończyli, Dana wstała, żeby nałożyć sobie na talerz jedzenia i z nim wrócić do łóżka. Nie chciała już poruszać tematu haremu,ale dojeść mogła. A jeśli Elra nie chciał spać, to miała ochotę poruszyć jeszcze jeden temat.

*

Kelpie ze złością kłapnęła na nią i kłapnęła w drzwi boksu. Chciała wyjść na padok, gdzie miała bajorko do moczenia się.

Isaku patrzył osłupiały.

- Chyba na tym nie jeździcie? - spytał z nadzieją.

- Weźmiesz mi też? - poprosił Elra. On także chciał jeszcze dojeść.

*

- Jeździmy, bardzo lekko biega - zaprzeczyła Cicha, która zdążyła zabrać rękę zanim została dziabnięta. - Wiem - dodała na widok jego miny. - Za pierwszym razem też byłam średnio przekonana.

- Oczywiście - zapewniła Dana.

Nałożyła mu na talerz solidną porcję tego, co lubił - co było proste, bo służba nie podawała im rzeczy, których nie lubił. Zwieńczyła wszystko kiścią winogron i podała Elrze talerz, całując go w policzek.

- Na początku ciągle podkradałam ci winogrona i czułam się jakbym łamała prawo Imperium, pamiętasz? - spytała, siadając po swojej stronie łóżka.

Ćma, znudzona ich poprzednim zajęciem, teraz przybiegła, żebrać spojrzeniem o posiłek.

*

- Nie jestem w ogóle przekonany - sprostował Isaku. - Jeśli ojciec to zaklął, a kelpie zdoła się uwolnić, będzie wściekła.

- Pamiętam - potaknął Elra, całując ją czule w policzek. - Troszkę mnie to śmieszyło. Bo było takie... słodkie - wyjaśnił, podsuwając psu skrawek szyneczki.

*

- Prawda - przyznała. - Wierzę, że wie co robi.

- Mam wrażenie, że śmieszyłam cię mniej więcej od momentu, kiedy spodobały mi się twoje złote talerze, gdy byłam w twoim pałacu jeszcze z matką - stwierdziła Dana i pociągnęła nogi pod brodę, przejęta siłą dawnych wspomnień.

*

Mina Isaku wskazywała, że nie podziela jej wiary.

- Jest piękna, w każdym razie - przyznał. - Odprowadzisz mnie do bramy, moja droga?