Kingdom of North

Adhara uśmiechnęła się do niego.

- Są kochane - potaknęła, biorąc się za intensywne mizianie gada po brzuchu, do którego to zajęcia zaraz dołączyła też Fariha. - Chcecie to podrapcie go też. Lubi to - zachęciła Estrid i Gara.

- Nie masz nic przeciwko, cerendi? - spytała Estrid Remę, z czystej grzeczności, zanim zaczęła drapać Draumura po szyi.

Gar poklepał jego szeroką mocną pierś.

- Jest chłodny - stwierdził na głos.

Czuł się trochę głupio, wszystkiemu się tak dziwiąc, ale smoki kojarzyły mu się raczej z rozgrzanymi i śmierdzącymi siarką stworzeniami. O ludożerstwie nie wspominając. Draumur nie wyglądał jak smok, który w ogóle ugryzłby człowieka, a jednocześnie bił od niego onieśmielający wręcz spokój.

Estrid zerknęła na Gara z ukosa, potem na smoka.

- Cerro Wielki też miał takiego - powiedziała. - Babcia mi opowiadała. Był srebrny i majestatyczny.

Draumur zakwilił śpiewnie.

Adhara uśmiechnęła się pod nosem.

- Draumur jest wdzięczny za komplement i jest mu miło że twoja babcia miała o nim takie dobre zdanie - przetłumaczyła dla Estrid i zwróciła się do elfa. - Jest jak stal - wyjaśniła Garowi. - Poleżał spokojnie w cieniu, więc jest chłodny. Gdyby wyszedł na pustynne słońce, po pewnym czasie zacząłby parzyć. A sam z siebie nie ma powodu grzać bardziej niż dowolne inne stworzenie. Nie zionie ogniem, a to stąd bierze się ciepło revetów.

- Revety nie zioną już ogniem, a dalej są... no, ciepłe - stwierdził Gar przytomnie, bo rzeczywiście, odkąd smoki straciły magię były nieco mniej groźne.

- Skąd możesz wiedzieć? Revety widziałeś po zestrzeleniu z nieba - docięła mu Estrid, gdy otrząsnęła się z zaskoczenia. Chociaż patrzyła na Draumura z jakby większym szacunkiem.

Gar mógł to odwrócić w żart, bo przecież przyleciał tu na revetach, ale zamiast tego spoważniał.

- Chciałbym, aby tak było, Estrid - mruknął ponuro. - Ale widziałem revety o wiele częściej w zgoła innej sytuacji.

Cofnął rękę od Draumura, jakby ten nagle go oparzył i odszedł w kierunku swoich komnat, z przymusu powoli, no bo wciąż bolała go noga. Chyba nie powinien jej obciążać aż tak jak to zrobił.

Fariha spojrzała za nim, cichutko przeprosiła Draumura i poszła za elfem. Doścignęła go i złapała za rękę. Nie próbowała go zatrzymać ani podeprzeć, w zasadzie to nawet się nie odezwała. Chciała po prostu dotrzymać przyjacielowi towarzystwa, skoro zrobiło mu się ciężko na sercu. Pośrednio z jej winy.

Adhara tylko patrzyła w ich kierunku, nie przestając pieścić smoka. Rema też zerknęła, przekrzywiając łepek, ostatecznie jednak uznała że jej to nie dotyczy, zeskoczyła z ramienia Estrid, skoro kobieta przestała się nią interesować i zwinęła się w kłębek przy głowie Draumura.

Estrid przygryzła wargę. Nie spodziewała się, że nagle Gar pokaże swoją wrażliwą stronę. Właściwie nie spodziewała się, że w ogóle ją miał.

Gar spojrzał na Farihę, kiedy go złapała i uśmiechnął się ponuro.

- Chcesz na barana? - spytał.

Fariha zrobiła oburzoną minę.

- Kulejesz - przypomniała mu. Jakby mógł zapomnieć. - Chętnie, ale kiedy indziej.

*

Adhara zauważyła luźne pióro w skrzydle smoka. Wyłuskała je delikatnie i podała je Estrid.

- Daj mu chwilę przestrzeni i potem z nim o tym porozmawiaj - poradziła cicho.

- No i co z tego? - prychnął Gar. - Będę kulał jeszcze długo. Ale nie to nie.

*

Estrid wzięła od niej pióra.

- Poradzi z tym sobie - stwierdziła jednak. - To nie tak, że jest niewiniątkiem. Miło było cię poznać, cerendi - dodała pod adresem Draumura i sama skierowała się ku haremowi.

- Nie chcę żeby zaczęło cię bardziej boleć przeze mnie - objaśniła dziewczynka przyczynę obiekcji.

- Jak ty będziesz polować z taką empatią, kiedy dorośniesz? - Z martwił się Gar.