19: Płynne przejścia od podróży łódką do apokalipsy

[Los]

- Zatem nie udzieliłeś pomocy i nie masz alibi - podsumował Roar, notując coś sobie. - Wiesz, czym zajmował się obecny cesarz w czasie wojny czteroletniej?

[Akayla]

- Nie - przyznał upiór cicho. Jego mina sugerowała że niekoniecznie chce wiedzieć.

- Ciekaw jestem, dokąd by nas zaprowadził, gdyby go puścić i posłać za nim któregoś naszego upiora - mruknął Syrus przelotnie do Roara.

[Los]

- Wieszaniem - powiedział mu Roar. - Stąd wiadomo, że można powiesić upiora, chociaż trochę to trwa. Przykro mi, ale chyba znalazłeś się w bardzo niewłaściwym miejscu i czasie - przyznał. - Wygląda na to, że musiałbym zatrzymać cię w areszcie... Chyba że widziałeś coś, co może wskazać nam prawdziwego sprawcę.

- A jeśli przypadkiem go przy tym zgubimy? - spytał Syrusa. - Nie bardzo mi się to uśmiecha.

[Akayla]

- A... aha - odrzekł cicho upiór. Milczał chwilę, wyraźnie myśląc. W jego stanie ewidentnie sprawiało mu to pewne problemy.

- Jeśli jesteśmy w stanie wyciągnąć z niego więcej tutaj, pewnie - potaknął.

- Sądzę - powiedział powoli - że wiem o paru rzeczach, które chciałbyś usłyszeć, przyjacielu - przyznał. - Ale, wybacz mi, nie wierzę że puścisz mnie wolno w zamian. Mam inną propozycję, jeśli pozwolisz.

[Los]

Roar pokiwał głową.

- Kłamstwa w trakcie przesłuchania - dopisał do listy. - Słucham.

[Akayla]

Upiór uśmiechnął się uprzejmie na tę jego uwagę, nagle dziwnie spokojny.

- Godzinę drogi na północ od miasta jest stara, porzucona szopa. Stoi w zdziczałym gaju oliwnym. Zatrzymałem się w środku, ja i mała dziewczynka. Wilkołaczka. Mała jest bardzo chora. Pilnie potrzebuje opieki lekarskiej. I opieki w ogóle, jest bardzo młoda - przyznał. - Zapewnijcie jej jedno i drugie, i mi pokażcie. Wtedy powiem wam wszystko, co wiem.

[Los]

Roar spojrzał na Syrusa.

- Sprawdzisz? - poprosił.

[Akayla]

- Hai - potaknął wampir i zniknął. Upiór aż się wzdrygnął, zaskoczony.

To tłumaczyło, w jaki sposób ten polimorf tak łatwo się do niego podkradł. Szlag by to wszystko.

Syrus wrócił po dziesięciu minutach niekomfortowej ciszy.

- Jest dokładnie tak, jak mówi - doniósł Roarowi. - Wilkołacza kilkulatka. Gorączkuje. Nikogo więcej tam nie ma. Mają tam kilka kiepsko wyprawionych skór, pledy i odrobinę jedzenia.

[Los]

- Czemu jest taka ważna? - spytał Roar upiora, rozpierając się wygodniej na swoim niewygodnym krześle.

Wszystkie były niewygodne.

[Akayla]

- Po prostu jest, i tyle. Dla mnie, osobiście - odrzekł upiór.