19: Płynne przejścia od podróży łódką do apokalipsy

[Los]

- To nie było mądrzej po negocjować o własne życie niż podawać nam ją na talerzu? - spytał Roar. - Zabierzcie go - powiedział upiorom.

Nie musiał dodawać, że do lochu.

[Akayla]

Upiór nie odpowiedział. Po prostu grzecznie pozwolił się odprowadzić.

Syrus spojrzał pytająco na Roara.

- Sprowadzić to dziecko do pałacu?

Po prawdzie sam współczuł szczenięciu i miał nadzieję że Roar nie zrobi żadnej okrutnej głupoty.

[Los]

- Nie, zabierz je do Czerwonych - powiedział Roar. - W pałacu średnio ma kto się nim zająć. Ja pomówię znowu z tym upiorem, za jakiś czas - obiecał.

[Akayla]

- Hai - odrzekł Syrus. - Z Lisem znaleźliśmy jeszcze to - dodał, wyciągając z kieszeni drewienka, żeby położyć je przed nim na stole. - Zneutralizowane. Podłożono je w trzech różnych domostwach, najwyraźniej miały dokonać samozapłonu w najbliższym czasie. Podejrzewamy że przyniósł je i podłożył jakiś upiór, inny niż ten tam. Jutro przejdziemy się znów.

[Los]

Roar kiwnął głową i obejrzał drewienka.

- Dobra robota - powiedział. - Jeżeli mam zgadywać, co z tego co mówił tamten tam to prawda, a co nie... To nie jest grupa fanatyków, tylko wynajętych odrzutów, którym wszystko jedno.

[Akayla]

- Brzmi prawdopodobnie - zgodził się Syrus. - Odrzutów lub desperatów. Idę po tę dziewczynkę - dodał. - Odezwę się znów jutro.

[Los]

Roar pokiwał głową.

- Do zobaczenia - powiedział.

Sam zamierzał się przespać i wrócić do upiora.

[Akayla]

- Do zobaczenia.

Krótko później, Syrus był już z powrotem przed pałacem. Nadstawił ramię Lisowi.

- Chodź, Lisie, idziemy na krótką wycieczkę.

[Los]

Lis, który w miedzyczasie wytarzał się... W czymś... Westchnął boleśnie.

- Nie lubię go - powiedział, wskakując na Syrusa. - Tego przydupasa Jona.

[Akayla]

- Roara? Mhm, jest nieprzyjemny - przyznał, pomiędzy jednym zdaniem a drugim przeskakując do zapuszczonego gaju oliwnego. - Ale przynajmniej lojalny.

Prześlizgnął się pomiędzy zdziczałymi drzewami, przez gęste zarośla, do stojącej pomiędzy nimi szopy. Pachniała starym, suchym drewnem, miejscami była kompletnie omszała, a drzwi wejściowe, stąd niewidoczne, były zaryglowane zardzewiałym łańcuchem i takąż kłódką. Jednakże, w jednej ze ścian wypadła dziura po dwóch zmurszałych deskach i to tą drogą wampir wsunął się do środka.

Mała leżała na posłaniu z kilku warstw kocy i futer, przykryta w takiż sam sposób, z wilgotnym okładem ze szmatki na rudym łebku - kiedy Syrus przyszedł wcześniej szmata była już wyschnięta, ale namoczył ją z powrotem. Podał też szkrabowi wodę z ziołami na zbicie gorączki. Ta doraźna pomoc najwyraźniej przyniosła skutek, bo od jego ostatniej wizyty oddech wilkołaczka wyrównał się. Spała też spokojniej niż przedtem.