Kingdom of North

Fariha zachichotała. Trochę jak hiena.

- Na szczęście rany po pociskach łatwo się zrastają - zażartowała. - W twoim świecie pewnie też napychali mięso chemią, prawda? - domyśliła się. - Skoro ludzie jeżdżą pojazdami na toksyny.

- Tak, tak, to o moim świecie mówię - przyznał Al. - Paradoksalnie, ludzie żyją też teraz dłużej niż kiedy ja tam mieszkałem. Mają chemiczne trucizny, które ich leczą z chorób, wyobraź sobie.

Fariha popatrzyła na niego z niedowierzaniem.

- Żartujesz sobie? - upewniła się.

- Nie - powiedział Al. - Jedzą substancje, które leczą ich z chorób w odpowiedniej dawce. Ale jeśli są na nie uczuleni lub zjedzą za dużo to umrą w męczarniach. I nie że robią to czasem! Ciągle. Boli ich głowa? Trucizna! Katar? Trucizna! - Pokręcił głową.

Fariha pokręciła głową z niedowierzaniem.

- I nie boją się, że się niechcący otrują? Albo że ich dziecko to znajdzie i się otruje? - zapytała.

- Och, dzieciom też to podają - zapewnił Al.

Pokręciła głową.

- Co za szalone społeczeństwo. Absolutne wariactwo. - Milczała chwilę. - Kiedy byłeś tam ostatnio, tak właściwie?

Bo kto ich tam wiedział, tych ludzi - mając odpowiednio dużo czasu mogli nawymyślać rzeczy znacznie bardziej absurdalne niż to, o czym mówił jej Al. Ba, to wielkie, koszmarne miasto mogło nawet być już pustkowiem.

- Och, nie wiem. Nie kontroluję za bardzo przepływu czasu tam. Dekadę temu? Może dwie.

Pokiwała głową.

- Zastanawiałam się, ile mogło się zmienić od tamtego czasu - wyjaśniła. - Ale może jednak nie aż tak dużo.

Al pokręcił głową.

- Nie mam pojęcia - powiedział. - Byłem tak tylko dwa razy od swojej śmierci. Za pierwszym, bo zapowiadali koniec świata na przełomie wieków, ale nie nadszedł. I za drugim, nie wiem po co. Tamten świat za bardzo się zmienił od mojego odejścia, nie myślę już o nim jak o swoim domu.