20.3 Nikt nie pytał, wszyscy potrzebowali

[Akayla]

Pokiwała głową ze zrozumieniem.

- Dom to i tak pojęcie względne - mruknęła. - Chyba że ktoś bardzo lubi przywiązywać wagę do miejsc.

[Los]

Al uniósł brwi.

- Na łaskę piekieł, musiałaś mieć doprawdy smutne życie - podsumował i poszedł wyjąć pieczeń z pieca.

[Akayla]

Fariha uśmiechnęła się krzywo.

- Co mogę powiedzieć, życie pełne wojny, uciekania i ogólnie pojętego przenoszenia się z miejsca na miejsce - podsumowała. - Więc skłaniam się do wiązania pojęcia raczej z ludźmi niż miejscami. Pachnie wyśmienicie - dodała, kiedy Al otworzył piec i woń w pełnej sile wylała się na kuchnię.

[Los]

- Jednym słowem, tak, miałaś smutne życie - podsumował Al, zaciągając się głęboko. - O taaak - rzekł z zadowoleniem. - Pachnie doskonale.

Ostrożnie wyjął pieczeń na talerz i odcedził przez drobne sitko krwawy sos, żeby nie dostało się tam nic niestrawnego. Polał finezyjnie pieczeń i resztę dzbanuszka przekazał Faryszce.

- Kurczak! - zawołał. - Obiad!

[Akayla]

Fariha przyjęła dzbanuszek z podziękowaniem i przelała sobie zawartość do kubeczka.

- Momencik! - rozległo się po chwili z salonu.

- Tak, miałam - zgodziła się z nim Fariha, odstawiając dzbanek z dolewką sosiku. Al naprawdę jej nie poskąpił. - Już wiesz, skąd ta aura wokół mnie - dodała z rozbawieniem. - Chociaż odnoszę wrażenie, że robię pewne postępy.

*

Gabriel spojrzał na swojego skrybę. Po odbytych do tej pory dwóch wielogodzinnych sesjach mieli już bardzo gruby plik papierów z notatką.

- Czy chciałbyś zjeść z nami? - zapytał uprzejmie Czerwonego.

[Los]

- Może. Może robisz - powiedział Al nieco sceptycznie. - Cóż, przynajmniej masz jakiś przyjaciół.

*

- Absolutnie nie - odpowiedział Czerwony. - Chcesz, żebym poczekał, Święty Duchu, czy dokończymy jutro?

[Akayla]

Fariha prychnęła.

- No dziękuję ci bardzo - odrzekła, bardziej rozbawiona niż urażona. - I tak, mam. Głównie to miałam na myśli, udzielanie się towarzysko - wyjaśniła się.

Zerknęła krótko w kierunku salonu. Miała ochotę powiedzieć Alowi, że dziewczynę też ma, ale to lepiej nie przy szpiegach wujka.

*

Gabriel zdawał się spodziewać takiej odpowiedzi.

- Dokończmy jutro - zgodził się. - Dziękuję ci.

[Los]

- Tak, ale twój przyjaciel to twój pracodawca i krewny, ja, no i ci tam uroczo hedonistyczni młodzi ludzie, którzy są tak naprawdę przyjaciółmi dziewczyny twojego pracodawcy i krewnego - zauważył Al.

Czerwony, który pożegnał Gabriela i wychodził, posłał Faryszce wyraźnie rozczarowane spojrzenie na wieść o hedonistycznych młodych ludziach. Było tylko trochę bardziej rozczarowane niż poprzednie, które jej posyłał w związku z obiadowaniem z demonem oraz szlajaniem się po mieście z odsłoniętą głową. Pożegnał się jednak i wyszedł bez komentarza.

[Akayla]

- Lepsi tacy przyjaciele niż absolutnie żadni - zauważyła Fariha, kompletnie ignorując spojrzenie posłane jej przez Czerwonego. Nawet nie wiedziała, jak gość się nazywał.

Odczekała jednak aż wyjdzie, zanim dodała:

- A z jedną z tych dziewczyn randkujemy. Głównie ponieważ ma niezdrową obsesję na punkcie wampiryzmu - przyznała - ale jest to jakieś nowe doświadczenie.

Gabriel wszedł do kuchni.

- Dziękuję, że poczekaliście - zapewnił, dosiadając się.

[Los]

- Czy twoi ludzie cię za to nie ukamieniują, czy coś w tym stylu? - spytał Al, dzieląc pieczeń między siebie i Gabriela.