18. Magia nie istnieje!

[Akayla]

Elra zamruczał. Pogłaskał go czule po włosach.

- Wiem - zapewnił ciepło. - Powiedziałbym że też tęskniłem, ale to byłoby jawne kłamstwo bo byłem nieprzytomny przez cały czas - dodał tonem żartu.

[Los]

Isaku zaśmiał się.

- Poza tym "jak brata"? - zakpił łagodnie. - Wychodzą z ciebie dynastyczne przyzwyczajenia...

[Akayla]

- Och, no! - roześmiał się Elra. - Jakbym powiedział inaczej, Dana obudziłaby się ze złamanym serduszkiem. Technicznie martwa, a ja dalej pod pantoflem - westchnął.

[Los]

- Nie jest martwa - rzekł pocieszająco Isaku i otarł się o niego policzkiem jak kot. - Odzyskasz ją. Oby jak najprędzej.

[Akayla]

Elra zamruczał z zadowoleniem, twierdząco, pieszczotliwie przebiegając palcami po jego łopatkach.

- Oby - potaknął. Ucałował go w czubek głowy i wrócił do głasków, jakby rzeczywiście miał w ramionach wielkiego kota. - A Fabia jak się ma? Pewnie też za tobą tęskni, co?

[Los]

- Nie mam pojęcia - przyznał Isaku. - Czasem ją odwiedzam... Ale w zasadzie zamknąłem ją w tamtym domu. Ma prawo być wściekła. Nawet jeśli wydaje się kochająca i rozumiejąca jak zwykle. - Umilkł na chwilę. - Nie wolisz się położyć? Nie jest tu najwygodniej.

[Akayla]

Elra mruknął.

- Możemy się położyć, ale bez... dalszej akcji - poprosił. - Dobrze mi się przytula, ale Dana naprawdę poczułaby się zraniona - wyjaśnił.

[Los]

- Nie, żebym czuł się teraz szczególnie atrakcyjny - zapewnił Isaku i wstał. Najpierw przesunąć skrzynię pod drzwi. Potem walnąć się na łóżko. - Zresztą mam podejrzenie, że to cholerstwo przenosi się w ten sposób.

[Akayla]

Elra walnął się obok i przytulił się z powrotem, z zadowolonym westchnięciem wtulając głowę w zagłębienie między jego szyją i ramieniem.

- Tak je złapałeś? - zgadł.

[Los]

- Nie - powiedział Isaku, z kolei całując w głowę jego. - To prezent od Pradawnych. Ale słyszałem o podobnych przypadkach.