Kingdom of North

- Nie - odrzekła Fariha. - Oficjalnie, związki jednopłciowe są akceptowane przez Świątynię. W praktyce, wujek byłby pewnie na mnie zły. Ale raczej nie na tyle żeby zacząć rzucać kamieniami.

- Niby za co? - oburzył się Gabriel. - Miłość to miłość.

- Powiedz to Czerwonym - mruknęła wampirzyca. - Smacznego - dodała, bo Al skończył nakładać i zasiadł z nimi do stołu.

- Smacznego - odrzekł pogodnie Gabriel i zabrał się za jedzenie.

Al wydawał się lekko - tylko lekko - rozczarowany brakiem perspektywy kamieniowania.

Fariha pociągnęła solidny łyk sosiku i sapnęła z zadowoleniem.

- Pyszne. Przeszedłeś sam siebie - zapewniła demona.

- Nareszcie poczujesz smak prawdziwego jedzenia - powiedział Al z powagą.

*

Wrota Otchłani otwarły się. Z ogłuszającym dźwiękiem piekielnych trąb, moc piekieł zmiotła magię w Starym Świecie.

Śmiałków, którzy wyłonili się z wnętrza piekielnego wymiaru, powitał widok gwardzistów i najeżonych halabard, a za ich plecami - kuszników gotowych, by zaatakować.

Idący na końcu Mentian zatrzasnął gwałtownie Wrota. Uniósł uspokajająco ręce.

- To my - powiedział. - Wróciliśmy.

Roar przeszedł na przód uzbrojonych szeregów.

- Augustus? - spytał.

Fariha uśmiechnęła się do niego pogodnie. Przez chwilę jedli w milczeniu. Wampirzyca dopiła swoje i zaraz z ochotą dolała sobie resztę zawartości dzbanka jako dokładkę.

- Swoją drogą - odezwała się znów, kiedy pomału kończyli już posiłek - kusi mnie żeby jednak wyskoczyć na krótką wycieczkę do wymiaru, z którego pochodzisz. Miałbyś ochotę?

*

Luiza skrzywiła się paskudnie. Wystąpiła przed trzódkę śmiertelników i pokręciła głową.

- Za późno - odrzekła. - Jest Władcą Kręgu. Nie mieliśmy szans. Powiedział, że nadejście Otchłani jest nieuniknione i że jego Pies ma się nie martwić, bo jego czas nadejdzie szybko. W drodze do wyjścia spotkaliśmy demona, który przedstawił się jako Kciuk Otchłani. Z nim zawarliśmy układ. Obiecał nie wspierać Augustusa w nadchodzącej wojnie - pójdą z nim te demony, które zechcą walczyć. W zamian, mieliśmy się czym prędzej wynieść i nie wolno nam zagrozić Otchłani. Doprowadził nas do wyjścia.

- I jak niby mam cię tam zabrać? Jeśli przejdziemy przez Otchłań, drugą stroną wyjdą tylko twoje zwłoki - stwierdził Al.

*

Roar zaklął jak tylko woje Północy potrafią i skinął ręką swoim ludziom, żeby opuścili broń.

- Ktoś z was potrzebuje atencji medycznej? - Kiedy zaprzeczyli, dodał: - Służba zabierze was do komnat. Wypocznijcie. Cesarz zwoła władców tak szybko jak zdoła... a to kto? - spytał, wskazując na Haava, który na wszelki wypadek uniósł ręce w geście poddania.

- Nowy syn Luizy - powiedział Mentian. - Nie jest zupełnie z żadnego z naszych światów, włóczył się po Otchłani od bogowie wiedzą kiedy.

- Odpowiadasz za niego - rzekł Roar wampirzycy.

Mentian uniósł oczy do nieba. Śmiertelnicy i ich rządzenie się z ich małymi móżdżkami.

Fariha wskazała palcem Gabriela, tylko nieznacznie obracając dłoń. Duch nieśmiało uniósł rękę.

- Mógłbym was zabrać - przyznał.

*

- Rozumie się samo przez się - zapewniła Luiza obojętnie.

Śmiertelnicy.

Kiedy służba przyszła, zabrać ich... gdzieś... Luiza obejrzała się na Mentiana.

- Masz jakieś konkretne plany, co potem? - zapytała go cicho.

Polubiła drania. Mogli równie dobrze przez pewien czas trzymać się razem i zapolować jeszcze na demony.

- Aha... - Al obrzucił ich wszystkich uważnym spojrzeniem. - W takim razie potrzebujemy innych ubrań, żeby pasować chociaż odrobinę lepiej do tamtego świata. Modne teraz fraki powinny się sprawdzić dla nas, ale ty, moja droga. - Uniósł z namysłem dłoń do ust. - W zasadzie mogłabyś pójść w męskim ubraniu. Nie będzie idealni, ale może się sprawdzi.

*

- Wydaje mi się, że wojnę z demonami - zażartował Mentian ponuro.

Fariha skinęła krótko głową na zgodę.

- Też we fraku? - upewniła się. - Coś sobie zorganizuję. Nie wiem czy moje iluzje będą tam działać - dodała. - W sensie, czy magia działa tam normalnie tylko nigdy się nie rozwinęła, czy raczej wymiar jest inherentnie amagiczny. W takim wypadku, może powinieneś mieć jakiś kapelusz, żeby twoje cechy szczególne trochę mniej rzucały się w oczy? A na skrzydła Gabriela nie mam pomysłów.

Było ich za dużo i za wielkie żeby mogli mieć chociaż cień nadziei na zatuszowanie ich.

*

Luiza uśmiechnęła się krzywo.

- Zatem spędzimy ze sobą jeszcze trochę czasu.

Spojrzała na idącego najbliżej służącego.

- Dałbyś radę załatwić mi jakąś książkę do nauki języka od podstaw? - poprosiła. Bo z Haavem też musiała coś zrobić. Nie mógł pozostać w zasadzie niemy.

I musiała go ostrzec o słońcu.

- Taaak... nie przejmuj się. Nikt nie będzie się gapił - zapewnił Al. - Nie mamy dokumentów i pieniędzy, to nam utrudni poruszanie się... no ale nic. Spontaniczna wycieczka w końcu.

*

- Poszukam czegoś, pani - obiecał służący.

Zabrano ich do gościnnych komnat, gdzie każdy dostał swoje pomieszczenie.