18. Magia nie istnieje!

[Akayla]

Elra wypuścił powietrze z płuc.

- Cięta jak zawsze. Dobrze cię widzieć, Sofija. - Podrapał Neba po podbródku. - Dziękuję, druhu. Już wszystko dobrze. Następnym razem mnie uprzedź - poprosił Jona.

[Los]

Jon zrobił oczy.

- Zapomniałem. Nie jestem w szczycie kondycji, jakbyście nie zauważyli oboje - żachnął się.

[Akayla]

Elra zmieszał się wyraźnie.

- Prawda - przyznał. - Przepraszam, Jon.

[Los]

Jon machnął ręką na znak, że nic się nie stało.

- Mamy wodę? - spytał.

Estrid wstała, by mu podać. Potem odwróciła się do Elry i wyraźnie straciła rezon.

- Czy mógłbyś...? Ja... Nie chcę obrazić, ale trzeba by rozwiesić juki, żeby na łapać deszczówki, ale... Czy raczyłbyś...

[Akayla]

Elra zamrugał, cokolwiek zdumiony. Potem uśmiechnął się z łagodnym rozbawieniem.

- Nie przejmuj się i mów do mnie normalnie, dobrze? - poprosił. - To nie jest miejsce ani czas żeby przejmować się etykietą. Rozwieszę.

Wziął opróżnione juki i wyszedł z pawilonu.

[Los]

Estrid potaknęła, zaczerwieniona po uszy. Sofija za to wyszła za Elrą i odeszła wzdłuż torów. Wróciła przed świtem, ale tylko bez słowa zaszyła się znów pod sufitem.

Następnego dnia Jon nie miał gorączki, chociaż wciąż wyglądał źle. Ale bardziej przejmował się tym, że reszta drużyny jakoś się nie zjawiała.

Przybyli dopiero po trzech dniach, późnym, deszczowym popołudniem. Gar, Wori, jeden kusznik i skryba.

- Obława już czekała. Dobrze, że polecieliście - odpowiedział ten ostatni na niezadane pytanie.

Gar powlókł się usiąść na posłanie Elry, znacząc drogę krwią.

- Spalili grobowiec - powiedział. - Myślę, że szli za magiem i że dobrze wiedzą o powrocie faraona.

- Czemu? - spytał Jon.

- Biały Wilk tam był - wyjaśnił oschle Wori.

- I jak on wygląda? Przyjrzeliście się? - spytał Jon z nadzieją.

- Źle. Ale on ma tendencję do trzymania się życia pazurami - mruknął Gar. - Jesteś kochana - rzekł do Estrid, która przybiegła do niego z bandażami.

- Nie wdzięcz się - ostrzegła.

[Akayla]

Elra zacisnął wargi. Ledwie wrócił, nawet nie zaczął dobrze planować dalszego działania, a już tracił ludzi.

- Oczywiście, źe wiedzą - powiedział cicho, ponuro, po ciężkiej chwili milczenia. - Cokolwiek blokuje magię, może działać wybiórczo, bardzo, bardzo wybiórczo. Oznacza to po pierwsze, że jeśli cokolwiek zostało zniszczone, wiedzą natychmiast, co dokładnie, a po drugie... że oni mają wyłączny dostęp do wszystkiego. Jeśli chcą, mogą teleportować Białego Psa w Ostatnie Góry. - Ucieczka na południe była zbyt oczywista i mam za swoje. Powoli potarł twarz dłonią. - Powinniśmy założyć, że są już przed nami i odbić od trasy.

[Los]

- A ja myślę, że właśnie tu idą - rzekł Jon. - Z jednej i drugiej strony.

- On znakomicie zna tę dżunglę - przyznał Gar. - A pająki go nie ruszą.

Sięgnął do juków i wyjął mały odłamek marmuru, w którym zatopiomo dziesiątki cienkich nitek stali, złota, srebra, metalu, drewna, sznura,suchej roślinności. Tworzyły skomplikowaną plątaninę.

- Tamten Wojownik miał to przy sobie - rzekł Gar i podał przedmiot Elrze. - Nie wiem czy oni sami rozumieją ten wzór. Ja nie rozumiem - przyznał. - Ale wydaje mi się, że oni też nie do końca. Gdyby tak było, dawno odtworzyli by ten fragment, a ty leżał byś martwy. Pilnuj go lepiej. Wy dwoje powinniście lecieć.

- A wy chcecie tu zostać i dać się nadziać na pale? - spytał Jon.

- Nie. Ja nie dam rady iść - wyjaśnił Gar i wskazał zranioną nogę, krwawiącą mimo starań Estrid. - Jest tu Sofija. Z pewnością raczy wyświadczyć mi przysługę.

[Akayla]

Elra obrócił kamień w palcach, a potem kiwnął Garowi głową w podziękowaniu i wcisnął go do kieszeni.

- Czy mają smoki? - zapytał. - Moglibyśmy spróbować władować się wszyscy na nasze. Będzie ciężko, ale nas udźwigną.

[Los]

- Mają. Toż to Północ - skrzywił się skryba.

- Gdybyśmy mieli w zwyczaju zostawiać się z tyłu, już bym nie żył - wycedził Jon. - Ruchy, panowie, trzeba sklecić nosze - dodał, podnosząc się z wielkim trudem. - Dzikusek poniesie Gara. Czuję że ja dam już radę iść.