20.3 Nikt nie pytał, wszyscy potrzebowali

[Akayla]

Fabia skinęła krótko głową.

- Twoje sekrety są ze mną bezpieczne - zapewniła go z miękkim rozbawieniem. W końcu oboje wiedzieli, że nie była plotkarą. Upiła łyk herbatki. - Jeśli to się wyda, trzeba go będzie obronić. Przed Karaim i przed żoną - mruknęła.

*

Zastał Hatsze przysypiającą na fotelu, bujając Ridę w kołysce.

Martwiła się.

Głupca nie było przez cały dzień. Gdzie on się podziewał? Zrobił coś sobie? Może poszedł odreagowywać na walkach ulicznych, jak niektórzy Freyowie lubili? Oby nie coś jeszcze głupszego...

[Los]

Isaku potaknął.

- W końcu się wyda - przyznał. - Ale nie ma sensu się tym martwić teraz. Może za dwa tygodnie odechce mu się służby i sprawa sama się rozwiąże. Albo Karai się uspokoi, przytuli go do serca i wtedy sprawa też się rozwiąże. A jeśli nie, obronię go - zapewnił.

*

Mamoru westchnął ciężko na jej widok. Podszedł cicho i pochylił się, pocałować ją w czoło na powitanie.

- Co tu robisz? - spytał miękko. - Idź do łóżka, Hatsze.

[Akayla]

Fabia skinęła głową.

- Masz rację - przyznała. - No, w porządku. A dasz się zagonić teraz do łóżka? - zapytała. - Czeka cię jutro trudny dzień.

*

Hatsze drgnęła i uniosła na niego oczy. Czy on był MIŁY? To się ostatnio nie zdarzało.

Pacnęła go niemrawo dłonią w pierś.

- Czekałam na ciebie, głuptasie - mruknęła sennie. - Martwiłam się. Czy czujesz się lepiej?

[Los]

- W porządku - powiedział Isaku.

Przynajmniej Fabiana się wyśpi.

Przed biblioteką ciągle stał Bashar.

- Byłeś w Semiramidzie dziś po południu? - spytał go Isaku. - Jak Jon?

- Bez zmian. Nie myśli zbyt wiele o unii albo swoich wrogach. Lis był dzisiaj u niego, ale odesłał go do Roara - powiedział służący.

- A Roar?

- Z pewnością traktuje groźbę poważnie. Traci też zaufanie do armady. Ale w pałacu panuje przekonanie, że nic nie można z Maulą zrobić.

- Poślij jutro kogoś do Lundena. Przekaż, że proszę aby zorganizował mi spotkanie z Maulą. Maulą, nie jej wampirzym pupilem - podkreślił.

- Wasza wysokość.

- Możesz odejść. Dobranoc.

Bashar skłonił się i oddalił. Isaku podał Fabianie ramię.

- Chodźmy - powiedział cicho i udali się do sypialni.

*

Ujął jej dłoń i ucałował.

- Nic mi nie jest - powiedział. - Nie martw się. Zamierzam, ponownie, ugiąć się przed wolą ojca i jakoś sobie wszystko poukładam poza Świątynią. To wszystko. Chodź do łóżka - powtórzył. - Umyję się i przyjdę do ciebie.

[Akayla]

- Kocham cię - mruknęła miękko Fabia. Żeby dodać mu otuchy, jeśli nic innego.

*

Hatsze skinęła głową.

- W porządku.

Wstała, cmoknęła go w policzek i poszła się położyć. Te rozmowy ją wykańczały. Zwłaszcza po dzisiejszych, i po rozmowie z Nithaelem, spodziewała się że krwiopijca Mauli zerwie negocjacje lada dzień. Mogli, oczywiście zawrzeć unię z wyłączeniem Mauli, pytanie, co dalej uczyni Maula.

[Los]

Uśmiechnął się do niej łagodnie.

- Wszystko będzie dobrze - obiecał.

*

Mamoru siedział w kąpiel długo, o wiele dłużej niż trzeba było, nim w końcu rzeczywiście poszedł do łóżka i niemal od razu zasnął.

Nad ranem obudził ich Rida, płaczący o zwykłej porze, a nie wtedy, kiedy im zachciało się wstawać po nieprzespanej nocy.

[Akayla]

Hatsze jęknęła cicho. Czuła się wycieńczona.

Podniosła się jednak niemrawo, poczłapać do kołyski i zająć się potomkiem. Ktoś musiał, a niańka przychodziła dopiero po modłach.

[Los]

Mamoru zerknął na nią sennie, a po chwili sam wygramolił się z posłania.

-Idę się ubrać -powiedział. - Zabiorę go dzisiaj na modły - dodał, podchodząc żeby pogłaskać Ridę po głowie. - Jedziesz też?

[Akayla]

Hatsze zastanawiała się chwilę, potem jednak potrząsnęła przecząco głową.

- Muszę dospać przed rozmowami - stwierdziła. - Ojciec zrozumie.

Musiał. W końcu to była jego wina.

[Los]

Mamoru pokiwał głową. Tego się spodziewał. I dlatego zaproponował zabranie Ridy. A kiedy Hatsze sobie pójdzie, będzie mógł w spokoju zająć się lustrem Isaku.

Poczekał aż Rida będzie nakarmiony i przebrany.

- To słodkich snów - pożegnał Hatsze.

Wręczył Ridzie pluszowego królika, żeby dzieciak nie nabił mu guzów i nie wyrwał brody, wziął go na ręce i zszedł do powozu.