Kingdom of North

- Idź już, siostra pewnie się martwi - powiedział Isaku do Dydakusa.

- Wasza wysokość. - Ten ukłonił się, a potem jednak padł na kolana, złapał i ucałował skraj jego płaszcza, i w końcu wyniósł się z posterunku, póki nikt nie zmienił zdania co do jego osoby.

Isaku i Ver powoli wyszli również.

Przez chwilę panowało milczenie.

- Przewiduję gwałtowny napływ ludności imigracyjnej z Imperium kiedy granice się otworzą - powiedział wreszcie Ver.

Nie będzie to takie kompletnie złe, trochę zbalansowałoby kruchą opinię publiczną.

- Możliwe - powiedział Isaku. - Co zależy, co zrobi tam Jon. Na razie jest tam raczej gównianie - przyznał. - Ten chłopak był niewolnikiem w pałacu w Semiramidzie. Pewnie opuścił go po wyzwoleniu - uznał za stosowne wytłumaczyć. - Przyniósł mi raz wody. To był mój jedyny kubek w tamtym tygodniu. Brzmi nieznacząco i nie było znaczące - przyznał. - Ale ryzykował sporo.

Na przykład godność, zdrowie umysłowe i życie, bo Augustus nie miałby dla chłopaka więcej litości niż dla Isaku.

Ver sapnął ze zrozumieniem i pokiwał głową.

- Nieprawdopodobnie odważne, nawet jeśli nieznaczące - stwierdził. - Dobrze, że przyszliśmy.

- Mhm - mruknął Isaku. - Nie chciałbym, żeby tam tkwił - przyznał Isaku i poszedł po swojego konia.

N'gaya siedziała na stopniach powozu. Gdy zobaczyła, że się zbliżają, rzuciła resztę skręta na chodnik i przydusiła obcasem.

Ver skorzystał z okazji i podszedł do niej.

- Wszystko w porządku? Załatwić ci wody w strażnicy? - zatroskał się. Słyszał przecież, że bardzo dużo mówiła. Znaczy, wydawało mu się, bo jednak odgłosy przejęcia chmarki Jona były głośniejsze.

- Wszystko w porządku - zapewniła N'gaya, chwytając jego rękę, żeby się podnieść. - Kochany jesteś, ale nie trzeba. Zeszła wam chwila - stwierdziła.

- Tak - przyznał Ver. - Re miał trochę druczków do wypełnienia. Nikt nie ucieknie przed biurokracyjną machiną Rodorma - zażartował.

- Och... rozumiem - powiedziała N'gaya, szczerze zaskoczona.

Trudno było jej sobie wyobrazić Isaku, grzecznie wypełniającego druczki, ale z drugiej strony nigdy nie wydawał się jej jakiś szczególnie impulsywny, więc może i ten przymus przełknął.

Ver uśmiechnął się do niej miękko i puścił oko.

- No, to chyba jedziemy dalej - dodał, otwierając dla niej drzwi, żeby uprzejmie pomóc jej wsiąść przed udaniem się po swoją klacz.