Kingdom of North

- Z Semiramidy, z pałacu - powiedział Isaku. - Nie ucieknie.

Mamoru wsadził w ramiona Hatsze śpiącego Ridę.

- Idę do ojca - burknął, zmienił się w sokoła i odleciał.

Z punktu widzenia Isaku, fochnął się zwyczajnie. Jak baba. No trudno.

*

- Możesz iść - potwierdziła Maula.

Hatsze przytuliła syna, na chwilkę przymknęła oczy i westchnęła cicho. Z jednej strony rozumiała Mamoru. Z drugiej, wściekanie się i strzelanie fochów naprawdę nie miało teraz żadnego sensu.

Skupiła się z powrotem na Isaku.

- Rozumiem. Dowiedziałeś się może od niego czegoś zanim sobie poszedł?

- Chyba nie wie nic szczególnie przydatnego. Dostał się tutaj przez nielegalny portal - powiedział Isaku. - Trzeba by się przyjrzeć jak magowie wykorzystują swoje koncesje.

Hatsze pokiwała głową.

- Masz rację, wasza wysokość. Zainteresuję się - potwierdziła.

W ogóle należało się zainteresować sprawą koncesji jako takich. Bez Neatana, który je egzekwował, były chwilowo bezużytecznymi świstkami papieru. Elra i Nithael nigdy nie przygotowali alternatywnego systemu kontroli magicznej na wypadek gdyby coś się stało z Pajęczyną. Neatan był w końcu zbyt wielki, by upaść.

Szlag by to.

Drzwi się otworzyły i z Katedry wyszła grupa wycieczkowiczów. Hatszepsut zerknęła krótko w ich kierunku.

- Wygląda, że powinnam się zbierać. Miłej przejażdżki. Gdybyście mieli kiedyś ochotę przyjechać na popołudniową kawę, zapraszam - dodała jeszcze.

- Dziękuję. Z przyjemnością - zapewnił Isaku. - Do zobaczenia.

Otworzył drzwi powozu dla pań, skoro już stał na ziemi.

Hatsze, skoro już była, wymieniła krótkie pozdrowienia ze wszystkimi, nim udała się do siebie. Musiała zadzwonić do Ravhony.

*

Kiedy wszyscy wsiedli, Ver dołączył z powrotem do Isaku.

- Chciała coś?

- Zaprzyjaźnić się - mruknął Isaku z przekąsem. - Wracała do domu - wyjaśnił. - Wykorzystałem okazję, żeby powiedzieć jej o Dydakusie.

Ver zerknął krótko w kierunku Katedry.

- Dobrze to przyjęła - ocenił.

- Mhm - potaknął Isaku. - Mamoru zaczął dymić, a potem zmienił się w feniksa i odleciał ku Świątyni. Ma delikatne ego, a przecież nie jest już chłopcem. Strach się bać, co będzie kiedy przejmie władzę nad Czerwonymi.

Ver skrzywił się lekko.

- A ona nie ma nad nim cienia panowania, hm? Wprost wyśmienicie. - Westchnął cicho i wskoczył na konia. - Spójrzmy na jasną stronę sytuacji. Karaiemu zupełnie wyraźnie nie spieszy się do grobu.