Kingdom of North

Elra milczał przez króciutką chwilę, aż stało się jasnym, że Karai nie zamierza pytać.

- Czym jest zła woda, kapitanie?

- To miejsce nad jamą potworów morskich - wyjaśnił kapitan. - Powiadają też o wirach, zdradzieckich górach lodowych i złowieszczych prądach, które pochłaniają rozbitków.

- Zdarzało się nam tamtędy pływać - mruknął wampir zza pleców Elry. Faraon aż lekko podskoczył zanim się obejrzał. Nie słyszał, kiedy ten podchodził. - Nic nigdy nam się nie stało, chociaż rzeczywiście giną tam statki. Wirów i gór lodowych też nie widzieliśmy.

Elra mruknął w zamyśleniu.

- Jeśli rzeczywiście tak jest, możliwe że wiem, co to za potwory - stwierdził powoli. - I jeśli mam rację, możemy chcieć nie tylko tamtędy popłynąć, ale też spróbować złapać jakiegoś. To rozwiązałoby nam dwa problemy za jednym zamachem. Nie wiem czy pamiętasz, Pradawni stworzyli te dziwne krzyżówki syrenek z Poślednimi wampirami - wyjaśnił Karaiemu. - Nie udało nam się całkiem się ich pozbyć przed kataklizmem. Jeśli to co mieszka w tych złych wodach atakuje ludzi, ale wampirów już nie... to jest wielka błyskawicznie regenerująca się ryba.

Karai zmarszczył brwi. Policzki miał zapadłe, bo jak wszyscy głodował, ale stwierdził:

- Krzyżówka Ostropłetwego z wampirem nie brzmi jak coś, co można zjeść bez oporów moralnych, ale chyba kojarzę, o których stworach mówisz. Rzeczywiście nie grzeszyły inteligencją. Tylko mam pewne wątpliwości, czy się nie potrujemy.

- Nie wiem, jakie to jest duże - dodał kapitan. - To lekkie drakkary. Nic większego niż cielę wieloryba do nich nie przytroczymy.

Karai popatrzył na tego człowieka. Cielę wieloryba? Co to znowu za miara wielkości? Latami mieszkał na Północy, ale wciąż miał wrażenie, że ludzie morza mówią jakimś zupełnie innym językiem niż ludzie pustyni.

- Nie proponowałbym nam posilania się czymś inteligentnym - zapewnił go Elra. - Nie pamiętam też żeby to było trujące, przynajmniej badania które prowadziliśmy z Bergiem nie wykazały nic takiego. - Spojrzał na kapitana i zmarszczył brwi. - Było mniej więcej rozmiarów konia, trochę mniejsze - ocenił. Sam średnio wiedział jak duże jest cielę wieloryba, ale kapitan na pewno wiedział jak duży jest koń.

- To spokojnie damy radę - zapewnił kapitan, uradowany.

W następnej chwili prawie spadł z mostka, gdy za nim rozległ się głos Isaku:

- Mięso można kilka razy wygotować, jak rekina polarnego, powinno pomóc.

Karai obejrzał się niechętnie, bo książę wlazł na mostek nie wiadomo kiedy i po co, w dodatku bez jednego szelestu. Zabaw w hakkaiego mu się zachciało.

- Dobry pomysł - pochwalił Elra. - Nie wiem czy wylezie jeśli was wyczuje - dodał do wampira. - Potraficie się zamaskować?

- Innym silnym zapachem - potaknął wampir, patrząc na Isaku krótko i równie niechętnie co Karai.

Isaku uśmiechnął się uprzejmie do wampira. Jak człowiek bardzo pewien ciągłości swojej głowy z tułowiem.

- To świetnie się składa, bo w mojej, a teraz już faraona kajucie, mam porządne perfumy - powiedział. - Ze Wschodu. Wspaniała rzecz.

O zapachu wiśni lub magnolii. Ale to było teraz mniej istotne.

Wampir skrzywił się niechętnie. Nie lubił się pryskać perfumami, drażniły także jego nos.

- Będzie dobre - zgodził się jednak.

- Świetnie - stwierdził Elra. - Na pewno mamy łańcuchy? - zwrócił się do kapitana, dla pewności, a kiedy ten przytaknął, kiwnął głową. - Przy współpracy pary wampirów i Czerwonego na każdym statku, złapanie przynajmniej jednego brzmi realnie - uznał.

Kapitan zamrugał.

- Myślałem, że je upolujemy jak wieloryby - przyznał. - Mamy harpunnika.