Kingdom of North

- Czyli Mamoru lub Karai - mruknął Isaku, obejmując się ramionami. - Nie jestem tym szczególnie zaskoczony - przyznał. - Chociaż, zważywszy ile powiedziałem Karaiemu, czuję się raczej zdradzony - przyznał. - Nie, żeby to miało znaczenie wobec ukrytych skarbów Jona i tego, że pewnie wkrótce wszyscy dowiedzą się wszystkiego - dodał z przekąsem i zapadł się w fotel nieco bardziej, co było jedynym wskazaniem, że bynajmniej nie traktuje całej sprawy z pogodną ironią.

Syrus spojrzał na wnuka, skrywając żal i współczucie. Fabia ukryła twarz w dłoniach.

- Sukinsyni - powiedziała cicho. Westchnęła ciężko i uniosła głowę. - Pójść do Jona żeby wydał mi te rzeczy? - zapytała Isaka.

- Definitywnie chcę odzyskać te obrazy - powiedział Isaku. - Tylko wydaje mi się, że póki burza nie przycichnie, mogą być bezpieczniejsze gdziekolwiek teraz są. Chyba że Jon...

Wzruszył ramionami z nagłym gniewem. Do cholerny z tymi wszystkimi ludźmi. Wcisnął pięść w usta i znowu zagapił się na jezioro.

- Obrazy? - powtórzył Lis, ale Fabia raczej nie mogła go zrozumieć, a Isaku nie odpowiedział.

Fabia nie rozumiała, a nawet jeśli by rozumiała, aktualnie była zbyt zajęta zwijaniem się w smutny kłębek.

Rema nadleciała i zwinęła się Isaku w ciepły kłębuszek na kolanach.

Przez chwilę panowało milczenie.

- Ufałam mu - powiedziała wreszcie Fabia cicho, z rozżaleniem.

Wylewała mu swoje troski, na litość... nie postawi więcej stopy w Świątyni, chyba że absolutnie będzie musiała.

- Wiem - powiedział cicho Isaku.

- Chyba jednak powinniśmy złożyć wizytę w Świątyni - mruknął Lis do Syrusa.

Nie wydawało mu się, aby Isaku zamierzał coś aktywnie przedsięwziąć.

Syrus mruknął twierdząco.

- Za chwilę - dodał.

Chciał jeszcze chwilę z nimi posiedzieć. Nie miał pojęcia, czy ma to dla Isaku i Fabii jakiekolwiek znaczenie. Dla niego miało.

Siedzieli w ciszy. Po chwili Isaku zagaił do Leesa w temacie koni, ale że ten jeszcze nie był w stajni, po prostu ustalili, że pójdą tam po obiedzie. Trzeba było porobić jakieś plany.

Potem znowu zamilkli. Floki wziął sobie jakąś książkę i usiadł pod ścianą. Isaku tylko bezmyślnie głaskał Remę.

Syrus milczał, zapatrzony w jezioro. Mgliście kojarzyło mu się z dzieciństwem. To było tak dawno.

Wreszcie podniósł się po cichu.

- Pewnie jeszcze wpadnę - obiecał cicho.

- Dziękuję - odezwała się Fabia. - Że nam powiedziałeś.

- Nie musiałaś - zapewnił hakkai.

- Dzięki, że przyszliście - potaknął Isaku.

- Naprawdę nie ma za co.

Nie zostawiłby go przecież samego w potrzebie.

- Do zobaczenia.

Podniósł Lisa i wyszedł drzwiami. Dopiero w korytarzu skoczył z powrotem do stolicy, na dziedziniec Świątyni.