Kingdom of North

- Zabiorę - powiedział Karai. - Ale ostrożnie, w porządku? Ostatnie, czego nam potrzeba, to zwada z Maulą.

Wyciągnął do niej rękę i po chwili już stali na pięknej, południowej plaży, a przed nimi wyrosły dwa uzbrojone w broń palną upiory.

- Wiecie, po co tu jesteśmy - rzekł Karai.

- Nie bardzo - przyznał jeden z upiorów. - Ale królowa wolałaby, żebyście poczekali na lądzie.

Hatsze uniosła ręce w uspokajającym geście.

- Spokojnie. Poczekamy - zapewniła.

Naprawdę nie trzeba jej było ostrzegać, szczerze ani myślała wchodzić w konflikt z Maulą.

Mauli chodziło chyba zresztą tylko o popis, kto tu rządzi, po może kwadransie, który ciągnął się niemiłosiernie (Karai nie dość, że odchodził od zmysłów, to jeszcze miał zimowe ubranie), pojawiła się na plaży z Mamoru, trzymanym za rękę, którą najwyraźniej ściskał jej w geście zawarcia współpracy.

Jeżeli przyszło mu do głowy, żeby uciekać, a sądząc po absolutnym zaskoczeniu, zupełnie nie, to i tak nie miał szans. Bo Karai natychmiast złapał go za kark jak niesfornego szczeniaka, odkrywając przy okazji, że nader ciężko mu zastosować się do własnej rady i zachować spokój.

- Nie chcę rozmawiać - burknął Mamoru.

- Zamknij się! - ryknął na niego Karai, puszczając trochę dymu. - Dziękuję - zwrócił się do Mauli.

- Och, drobiazg. Co za cudowny burdel tam macie - skomentowała. - Lukas zajmował się tym małym słodziakiem, zaraz wam go przyniesie - dodała, odwróciła się i znikła.

- Dziękuję! - zawołała za nią Hatszepsut, której chociaż trochę ulżyło.

Przynajmniej o jeden problem mniej.

Spojrzała na Mamoru i dymiącego Karaiego. Przez chwilę wyraźnie brakowało jej słów.

- Jakbyś na chwilę przestał się zachowywać jak... jak... - nie zdołała dokończyć. - Och, na litość, próbujemy ci pomóc! - wybuchnęła.

Mamoru wzruszył ramionami i wsadził ręce w kieszenie. Ostatnie, na co miał ochotę, to wyrzuty Hatszepsut.

- Nie mam słów - powiedział Karai, uspokajając się trochę. - Zagroziłeś Wierze, zagroziłeś stabilności państwa i po co? Dla jakiejś miałkiej, prywatnej zemsty?

Mamoru nie odpowiedział.

- Słuchaj, jest oczywiste, że staniesz przed sądem i przynajmniej tam musisz się odezwać i powiedzieć prawdę - powiedział Karai. - Mam nadzieję, że nie było twoją intencją wywołanie tego kryzysu, święte duchy mi świadkami, co podziała na twoją korzyść. Isaku uprosi się jakoś, żeby wstawił się za tobą... - Urwał, bo na dźwięk imienia księcia, Mamoru tylko splunął na piasek.

Co za nieznośny gówniarz. Naprawdę to Karai z Kaede go wychowali?

Z wody wynurzył się Lukas razem z równie mokrym i roześmianym Ridą. Podrzucił chłopca wysoko, aż dzieciak fiknął koziołka w powietrzu i wylądował z powrotem w jego rękach, zanosząc się niemowlęcym rechotem. Przez cały czas wymachiwał czymś, co wyglądało jak kawałek harpuna. Lukas zazwyczaj dawał radę się uchylić, gdy ten się zbliżał. Zazwyczaj.

- Proszę bardzo - powiedział, podając śmiejącego się Ridę Hatsze. Głową w dół. Może nie całkiem rozumiał jak działają dzieci. - Oddaj to, potworku - dodał, wyciągając z ręki Ridy harpun i zasyczał na niego, obnażając garnitur kłów.

Rida tylko roześmiał się głośniej, machając nóżkami.

- Wojo! - powiedział do Hatsze z przejęciem, wskazując za wampirem, gdy Lukas już zanurzał się w fale.

Hatsze uśmiechnęła się za Lukasem.

- Dziękuję! - zawołała za nim też, obracając syna w rękach do właściwej pozycji. - Mhm, wojo - przytaknęła mu ciepło i pocałowała go w główkę.

Potem obejrzała się z powrotem na Mamoru i pozytywne emocje jakby opadły.

Naprawdę, nie poznawała go. Czy on naprawdę zawsze taki był, tylko ona była ślepa...?

Nie wiedziała. Już kompletnie nic nie wiedziała.

- Błagam cię, Mamoru - powiedziała cicho. - Wystarczy już.

- Chodźmy stąd - powiedział Karai, podając ramię Hatszepsut.

Mamoru na pewno słuchał i może potrzebował nocy w celi, żeby sobie to przetrawić. Musiał słuchać, prawda? Przecież nie był taki. Po prostu było mu wstyd za to, co odwalił. Karai był pewien, że jeżeli myli się w tym względzie, to do końca postrada zmysły.

Hatsze spuściła oczy i potaknęła, biorąc podane jej ramię.

Nie wiedziała, co powinna o tym wszystkim myśleć. Ani tym bardziej, co zrobić. To było prawie jakby rozmawiała z zupełnie innym człowiekiem niż ten z którym spędziła ostatnie lata. Czuła się zdradzona... i oszukana.

Cichy, natrętny głosik z tyłu głowy kazał jej też przemyśleć sporo innych rzeczy. Ale nie miała na to siły. Ani tym bardziej przestrzeni w głowie. Póki co, chciała się po prostu schować, najchętniej gdzieś z dala od ciekawskich ludzi.

Wylądowali z powrotem w Katedrze, przed śledczymi i ku uldze kuszników. Karai puścił Mamoru z duszą na ramieniu, ale ten został na miejscu. Chociaż tyle.

Śledczy popatrzyli na nich z uprzejmym zainteresowaniem.

- Panie Mamoru, jest pan zatrzymany pod zarzutami znieważenia króla, zdrady stanu i próby ucieczki przed organami śledczymi - odezwał się siwy, ten sam, który rozmawiał wcześniej z Karaim. - Ma pan prawo do zachowania milczenia. Prosimy pana o współpracę, w przeciwnym razie uciekniemy się do zastosowania środków przemocy koniecznej - zakończył, wyciągając kajdanki z wyrytymi nań runami magii uroków.