Kingdom of North

Isaku roześmiał się ciepło.

- Mam nadzieję, że powiedziałeś jej, że Twój zbroja to nie eksponat muzealny.

- Och. Hm. - Mruknął Ver z nagłą konsternacją. - Nie pomyślałem o tym, re - przyznał. - Mam nadzieję że nie zrobiła nic głupiego.

Zostawił tam też Farihę, to pewnie była taka szansa. O ile wampirzyca w międzyczasie nie poszła.

- Pewnie nie. O ile powiedziałeś jej, że jesteś Nieśmiertelnym.

Teraz Isaku stroił sobie żarty już całkiem otwarcie.

Sądząc po minie, Ver zaczął się poważnie zastanawiać czy wspomniał jej o tym szczególe, tak właściwie. Wydawało mu się, że N'gaya wie... ale co jeśli to ponieważ to było takie oczywiste dla niego osobiście???

- Nie mam pojęcia - przyznał wreszcie uczciwie.

Isaku roześmiał się. No dobrze. Wybuchnął śmiechem.

-Właściwie, ludzie spoza kraju niezbyt dobrze cię znają - przyznał, gdy się trochę uspokoił. - A w mieście ja też jakoś nie widuję cię w zbroi.

Ver mruknął twierdząco.

- Wiem. Po prostu zazwyczaj nie mam potrzeby się nad tym zastanawiać - wyjaśnił się. - Ehh... Fariha pomagała nam nosić kufry i jeszcze była, jak wyjeżdżałem. Może została dość długo, w razie czego.

- Myślę, że nie masz się czym niepokoić - powiedział Isaku, nie mając serca dalej go dręczyć. - Proszę! - rzucił, gdy ktoś zapukał do drzwi.

- Wasza wysokość, czy podawać kolację? - spytał Bashar.

- Może. Bez pośpiechu - potaknął Isaku.

- Oczywiście, wasza wysokość - zapewnił zarządca i wyszedł cicho jak duch.

Musiał wydać polecenia i skoczyć do Semiramidy, bo przez intensywne przygotowania i cały skandal dawno tam nie był.

- Ech. No, zobaczymy, jak wrócę - stwierdził. - Tak czy siak, nawet jeśli pomyśli, że to eksponat, raczej tego nie wyrzuci - dodał dziarsko. Nie chciał psuć sobie kolacji, zamartwiając się.

- Mhm - potaknął Isaku.

Jednak stwierdził, że nie wytrzyma:

- Zwłaszcza tej drogiej. O ile nie trzymasz jej gdzieś w zewnętrznym skarbcu.

Dobrze wiedział, że Ver nie trzyma swojej reprezentacyjnej zbroi w skarbcu.

Ver przymknął na chwilę oczy i wziął głęboki wdech, wyobrażając sobie rachunek za nową zbroję galową.

- Jeśli to zrobi, będziemy jeść kocie żarcie do końca miesiąca - stwierdził z powagą.

Był początek miesiąca.