Kingdom of North

- Zbroi? Używałeś zbroi? W tych czasach? - prychnęła kpiąco N'gaya.

Nawet nie musiała udawać zdziwienia. Fariha niby mówiła... ale jakoś ciągle miała nadzieję, że ta zbroja to tylko pamiątka rodzinna.

- Tak, na litość! - sapnął Ver. - Jestem cholernym Nieśmiertelnym, N'gaya, a większość ludzi dalej walczy bronią białą, Duchom niech będą dzięki!

Sapnął i wziął głęboki wdech, żeby się opanować.

- Idę na górę - oznajmił potem i poszedł, wściekać się w samotności.

- To głupie! - zawołała za nim N'gaya. - I co mam niby teraz zrobić, pobiec za tymi złomiarzami?

Ver jej nie odpowiedział, usłyszały tylko jak huknęły zamykane drzwi. Fariha nasłuchiwała chwilę z przekrzywioną głową.

- Bardzo wściekły i bardzo smutny - podsumowała.

Ver, w istocie bardzo wściekły i bardzo smutny, w pierwszej kolejności zajrzał do swojej garderoby z cieniem rozpaczliwej nadziei. Oczywiście, była kompletnie przemeblowana. Teraz nawet nie był pewien, gdzie miał własne koszule.

Rozgoryczony, zatrzasnął za sobą drzwiczki, złapał za poduszkę i, przyciskając ją sobie do twarzy, wydarł się na całe gardło. Naprawdę nie chciał straszyć N'gayi - bardziej obwiniał siebie niż ją - ale musiał jakoś to wszystko z siebie wyrzucić.

- Tak - przyznała N'gaya. Nie dziwiła mu się aż tak. Wyrzucenie tej zbroi byłoby z jej strony wyjątkowo podłe i głupie, nawet gdyby to było tylko trochę żelastwa. - Pójdę go uspokoić. Wpadniesz jutro?

Fariha potaknęła.

- Pewnie, chętnie - zapewniła i zwinnie skoczyła na nogi. Krótko i nad wyraz delikatnie uścisnęła N'gayę. - To do zobaczenia!

- Do zobaczenia!

N'gaya zamknęła za nią drzwi. Pomachała jej jeszcze przez okno, a potem westchnęła i poszła na górę, do Vera.

Ver stał w oknie, wsparty o ścianę, z czołem opartym o szybę.

- Co? - mruknął cicho, kiedy weszła.

N'gaya podeszła do niego powoli, trochę przyczajona jak kot. Tak na wszelki wypadek. W końcu objęła go w pasie i przytuliła się do jego pleców, opierając o nie policzek.

- Przepraszam - powiedziała.

To był chyba najwyższy czas na to.

Ver westchnął cicho i przymknął oczy.

- Dostałem to wszystko od Isaku. Na samym początku czteroletniej. Kiedy przyjmował mnie do wojska - powiedział cicho, z naciskiem. Potem westchnął. - W porządku. Powinienem był cię uprzedzić.