Kingdom of North

- Nawet ja tam nie chcę iść - mruknęła N'gaya. - Zostań. Najwyżej to przełożymy.

Ver wrócił z góry.

- Ja myślę, że im szybciej będziesz to mieć z głowy, tym lepiej, kochanie - mruknął, dołączając do nich. - Bo inaczej będziesz się zadręczać jeszcze Duchy wiedzą, jak długo. Znaczy, jak uważasz - zaznaczył. - To tylko moje zdanie.

- Nie chcę ich oglądać - mruknęła N'gaya.

Ver mruknął, objął ją i przytulił czule.

- W porządku - odrzekł cicho, łagodnie. Chciałby, żeby im przygadała i żeby się w końcu odwalili, ale zmuszanie jej do tego zupełnie nie byłoby właściwe.

W Świątyni tymczasem, Karai przyjął Mamoru po kilkunastu minutach oczekiwania. Był już znacznie spokojniejszy. Siedział u siebie i przeglądał prasę, kreśląc po gazetach.

- Ach, Hisame-kun - przywitał się. - Usiądź. Masz coś dla mnie?

- Nie, prace trwają, chihi-ue - odrzekł Hisame, siadając. - Jon powiedział mi o re. Więc przyszedłem zobaczyć, jak sprawy się mają w domu.

Karai wydał z siebie mruknięcie. Mówiło więcej niż tysiąc słów. Mogłoby zastąpić godzinną tyradę o wydziedziczeniu.

- Rozumiem - odpowiedział Hisame po króciutkiej chwili ciszy. - Popełnił straszliwą głupotę, ale nie wydaje mi się, żeby chciał aby sprawy zaszły tak daleko - dodał ostrożnie.

- Nie, oczywiście że nie - powiedział Karai. - Po prostu dobrze maskował jakim jest kretynem.

- Tak - mruknął Hisame na zgodę. - Ale, kretyn czy nie, wciąż bardzo bym chciał, żeby pojawił się na moim ślubie - powiedział wreszcie.