Kingdom of North

- Myślę, że powinieneś pójść do Hatszepsut - powiedział Karai, łagodniejąc nieco. - Dobrze byłoby, żebyśmy zaraz po ślubie, nie mieli w rodzinie rozwodu.

- Taki miałem zamiar, chihi-ue - przyznał Hisame. - Bardzo to wszystko przeżywa, prawda? Biedaczka.

- Tak i trudno się jej dziwić. Szczególnie, że Mamoru nie chciał rozmawiać ani z nią, ani ze mną.,

- Naprawdę? - zdumiał się Hisame. - To do niego niepodobne...

- A co ostatnio jest do niego podobne? - burknął Karai.

- Nie wiem, chihi-ue - westchnął Hisame. - Naprawdę nie wiem.

Milczał chwilę.

- Ze mną rozmawiał. Wstąpiłem do aresztu zanim tu przyszedłem - mruknął cicho.

- Cóż, dobrze dla ciebie - powiedział Karai. - Daj znać jak znajdziesz w nim jakieś pokłady rozsądku.

- Dlatego byłem zaskoczony, chihi-ue - wyjaśnił Hisame. Westchnął cicho. - Przepraszam. Pójdę już do Hatsze, jeśli pozwolisz.

Karai kiwnął głową.

Po wyjściu Hisame zgarbił ramiona i siedział tak chwilę. Potem sięgnął po gazety i wrócił do pracy.

Jakiś czas później, Syrus i Lis skończyli swoje polowanie na pozostałą dwójkę upiorów. Dostarczyli ich Straży Miejskiej w Semiramidzie - oficjalnie te upiory i tak nigdy nie były w ZKP a tamtejsza Straż patrzyłaby znacznie mniej łaskawie na ich poczynania - a potem wrócili się i poszli przeszukać opuszczone mieszkanie.

Po drobiazgowym przeszukaniu znaleźli papiery - mapy stolicy ZKP, listy, a także kilka zestawów instrukcji, zawierających sfałszowane zeznania, przeznaczone do podyktowania lub już podyktowane prasie. Żadnej broni tam nie było. Jeśli upiór mówił prawdę, musiała być przechowywana gdzie indziej.

Wróciwszy do miasta, Syrus zgodnie z obietnicą posłał wiadomość z informacją do Roara, a potem zgłosił się z Lisem w strażnicy, po odbiór, chwilowo ich, upiora.