Kingdom of North

- Ja ciebie też, moje słońce - zapewniła Dana.

*

Wieczorem Dana otrzymała odpowiedź twierdzącą od Syrusa, w związku z czym zaproponowała dwa wczesnoporanne terminy w tygodniu.

A następnego dnia postanowiła sprawdzić podejrzaną obojętność Elry jej ubiorem i wymaszerowała kwadrans przed planowanym wyjazdem do Świątyni z garderoby, ubrana w błękitną suknię. Sukienkę. Bo w gruncie rzeczy fatałaszek nawet nie zakrywał kolan, zgodnie z młodą i wyzywającą modą, którą nosiły tylko najodważniejsze młódki przy najmniej oficjalnych okazjach.

Sukienka miała też dekolt. I odkryte ramiona. I kawałek pleców.

Dla porządku, Dana ubrała na włosy chustę, również błękitną.

Elra zamrugał na jej widok i ucisnął nasadę nosa.

- Kochanie, Karai mnie zamorduje jeśli pójdziesz do Świątyni ubrana w ten sposób po ostatniej rozmowie, którą z nim odbyłem - stwierdził. - Proszę, oszczędź mi tego i się przebierz.

- A obawiasz się Karaiego... Od kiedy, dokładnie? - spytała Dana, krzyżując ramiona na piersi.

Elra poczerwieniał.

- Nie należy bez potrzeby prowokować ludzi z tak szerokim zasięgiem jak on i szczerze nie rozumiem, dlaczego nagle tak bardzo ci na tym zależy - odrzekł, chwilowo jeszcze wciąż opanowany. - Tak bardzo chcesz mi narobić kłopotów?

- To ty nagle masz problem z moją garderobą - stwierdziła Dana. - A konkretniej ty i Karai.

- Mówiłem ci już wielokrotnie, JA nie mam problemu z tym, jak się ubierasz. Karai je ma, nawet z dość sensownych powodów. Ja tylko zgodziłem się porozmawiać z tobą na ten temat, bo jednak prowadzimy politykę opartą na religii i liczyłem że będziemy mogli spokojnie to omówić, ale ty nie chcesz tego zrozumieć, wybuchasz na samo wspomnienie tematu i posądzasz mnie o podzielanie opinii plotkarskich magazynów mimo że nigdy, nawet raz, ich nie wyraziłem! - Z westchnieniem pokręcił głową. - A teraz zachowujesz się zupełnie jak dziecko. Zaraz będę spóźniony. Wychodzę, do zobaczenia po modłach.

- Cóż, nie omówiliśmy niczego. I nie obarczaj mnie winą za to - odrzekła Dana i zwróciła do garderoby.

Elra nie odpowiedział, bo wyszedł.

Wrócił kilka godzin później, już po modłach, ale wciąż zirytowany porannym wyskokiem małżonki. Kiedy dotarł do gabinetu, zastał na biurku kolejnych kilka listów z haremu. O ile dobrze policzył, to były już ostatnie z nich.

Dany w gabinecie nie było. Dana była wciąż w garderobie, gdzie właśnie wyrzucała swoje rzeczy w towarzystwie wiernych służących. Trochę też przerażonych, bo humor królowej byłby stosowniejszy na pogrzeb, a ilość wylewanych nad rzeczami łez ogromna.

Neatan jednak pozostał wierny swej misji patrzenia jak faraon i jego małżonka dorastają, więc Elra miał prawdopodobnie się zorientować w rozmiarach tragedii wieczorem lub nawet później.

Elra, wiedziony doświadczeniem, założył że Dana albo rozpacza, albo strzela focha, jednak z powodu własnej irytacji nie miał siły ani chęci żeby męczyć się z żadną z tych rzeczy.

Tak więc, zgodnie z przewidywaniami Neatana, dotarł do Dany dopiero przed kolacją.