Kingdom of North

Karai odpowiedział raczej ambiwalentnie:

- Dziękuję, moja droga. Będę o tym pamiętał.

Fabia krótko pokiwała głową. Nie spodziewała się wylewnej reakcji.

- To chyba przestaniemy ci już przeszkadzać - dodała. - Dziękuję.

Karai skinął głową.

-Dziękuję, że przyszliście - zapewnił.

Wkrótce siedzieli już w powozie, który tuż za ścianą Świątyni jednak ugrzązł w tłumie. Nasłuchiwali okrzyków z zewnątrz, podczas gdy Nieśmiertelni torowali im drogę.

Fabia oparła się wygodnie i przymknęła oczy, starając się nie wsłuchiwać za bardzo w okrzyki, głównie obelżywe. Milczała chwilę.

- A co ty o tym myślisz? - zapytała. - O intencjach Fabianusa?

Wizyta w Świątyni trochę ją uspokoiła - przynajmniej będzie miała jakąś podstawę do podejmowania dalszych decyzji - niemniej, wciąż trudno jej było nie wracać ciągle myślami do całej tej sprawy.

- Myślę że chce pieniędzy - powiedział Isaku. - I oczywiście je dostanie. Niespecjalnie mu ufam - dodał. - Ale też znam go ze złej strony. Na pewno ma do mnie co najmniej głęboki żal, o ile nie gorzej.

- Ten list brzmiał jakby nieobraźliwe pisanie o tobie sprawiało mu problem - przyznała Fabia i skrzywiła się. - Ale nie mówił o tobie najlepiej już przedtem, więc w tym względzie nic się nie zmieniło.

Milczała chwilę.

- Też mu nie ufam. Ostatnim razem... nie znalazłam człowieka, którego mgliście pamiętałam z dzieciństwa. Minęło już tyle lat, równie dobrze moglibyśmy nie być spokrewnieni.

- To że kręci się w takim... Specyficznym... Towarzystwie też mi się nie podoba - dodał Isaku. - Wiem, że nie miał wielkiego wyboru, ale wątpię, żeby mu to pomogło.

- Mhm, tak, zgadzam się.

Milczała chwilę.

- Dlatego tym bardziej martwią mnie gazety - przyznała. - Tylko dać mu pieniądze, żeby nie przymierał głodem i, miejmy nadzieję, trochę lepiej się ubrał, to za mało. Jeśli go znajdą i będzie poniżej naszego standardu, wszystko jedno z własnej, czy z naszej winy, rozdmuchają sprawę i zrobią z tego skandal. Trzeba go będzie wmusić w zamożne mieszczaństwo, tak naprawdę.

- Trzeba mu dać mieszkanie, utrzymanie i zmusić, żeby siedział na dupie i to po cichu - mruknął Isaku.

- Tak, dokładnie - potaknęła Fabia. - Dać mu jakiegoś opiekuna, czy coś, żeby go pilnował.