Kingdom of North

Złote Imperium

- To dobre podejście, które pozwoli nam też zwiększyć kontrolę nad społeczeństwem - powiedział Mamoru. - A to, przy specyficznym ustroju Królestw, ma znaczenie.

- Dla was to zawsze dobre podejście - mruknął Nithael.

- Dla nas. - Mamoru subtelnie przypomniał mu o jego własnym nawróceniu.

- Tak, tak, racja.

Złote Imperium

- W porządku. W takim razie pożyczymy upiory Hatsze, jeśli pozwolisz - poprosił Mamoru. Razem z tymi pod kontrolą Dany i Isaku powinny utworzyć siłę dostatecznie dużą, by przechwycić siedziby wszystkich Królów za jednym zamachem.

Złote Imperium

- Oczywiście, żaden problem, nie sądzę aby Hatsze miała coś przeciwko - powiedział Mamoru.

Złote Imperium

- Świetnie, dziękuję - odrzekł Elra. - Zatem ustalone. Nie trzymamy was już dłużej, panowie - zapewnił.

Wobec tego Pradawny zniknął, a Elra nacieszył się momentem oddechu. Tylko momentem, bo potem do komnaty wszedł Karai. Ela zamrugał.

- Proszę, Oświecony, nie mów mi, że czekałeś pod drzwiami - sapnął.

Złote Imperium

- Czekałem - powiedział Karai. - Mamoru powtórzy mi ustalenia. Możesz wstać - powiedział do syna, który w naturalnej konsekwencji jego pojawienia się padł na twarz. Postawił na stoliku przed faraonem czaszkę. - Jeden mniej.

Złote Imperium

- Dziękuję - odrzekł Elra, bo tak po prawdzie uważał, że akurat Władcy Umarłych absolutnie się należało. - W takim razie został tylko jeden, bo ostatnia przyszła już złożyć broń. Powinieneś wypocząć, Oświecony - dodał. - Pozwolisz się ugościć?

Złote Imperium

Karai pokręcił głową.

- Dziękuję, ale naprawdę powinien wrócić do Świątyni, zmierzyć się z sytuacją tam - powiedział. Konkretnie, musiał spojrzeć w oczy Adharze. - Jeśli wszystko jest już ustalone, zabiorę Mamoru ze sobą.

Złote Imperium

- Tak, już skończyliśmy - potaknął Elra. - Jeszcze raz dziękuję.

*

Adhara była dość... nerwowa. I święcie przekonana, że przynajmniej podążający za nią krok w krok Syrus wiedział, dlaczego. W zasadzie, cieszyła się z jego obecności. Hakkai nie tylko pomagał jej w pracy, był też cichym wsparciem emocjonalnym. Potrzebowała go, bardzo.

Niemniej, w zasadzie od chwili w której Karai przekroczył progi Świątyni, straciła całą zdolność skupienia się na czymkolwiek, w oczekiwaniu na wezwanie.

Złote Imperium

Po jakiejś godzinie łapania rzeczy, które leciały Adharze z rąk, jedna z dziewcząt ośmieliła się w końcu powiedzieć:

- Pani, jesteś przemęczona i powinnaś teraz spokojnie przeżywać żałobę... Pozwól nam zająć się wszystkim. Idź odpocząć, błagam.

Złote Imperium

- Ja... tak, chyba powinnam - poddała się. W swoim stanie rzeczywiście bardziej zawadzała niż cokolwiek innego. - Dziękuję ci.

Skoro jej dziewczęta i Syrus przejęły jej obowiązki, uciekła przytulić się do Draumura.

*

- Więc, erm... - mruknął Elra niezręcznie do Dany, kiedy już rozdysponował upiory, podyktował dokument traktatu pokojowego skrybom do przepisania i czekał na raporty od wojsk, żeby móc wkroczyć do królewskich zamków pod ochroną Neatana i kuszników, celem szantażu poszczególnych polis. - Neatan wspomniał mi... ech, Alim nie żyje - wyjaśnił jej ponuro.