Kingdom of North

- Nie, ale coś ogarnę, jeżeli dasz mi chwilę - powiedział Roar.

Odszedł, żeby usiąść na jakimś kamieniu i zadzwonić. Po jakimś kwadransie ręką dał znak, że chwilę sobie poczekają.

Ver skinął mu głową na znak że przyjął do wiadomości i usiadł sobie na jednym z przeznaczonych do tego pniaków. Zdecydował wykorzystać chwilę, żeby się zastanowić.

Był cały ubabrany wampirzą krwią i miał bełt w barku. Szczerze nie był pewien jak zareaguje N'gaya jeśli go tak zobaczy. Wpadnie w histerię?

Poważnie zaczął rozważać czy nie zatrzymać się w koszarach na dość długo, by zatrzeć większość śladów.

Wreszcie Roar, który w międzyczasie przeniósł się wyciągnąć w cieniu krzewów, wstał z piasku z łomotem żelastwa i zaniósł Verowi swoje lustro. Po drugiej stronie siedział, wyraźnie zestresowany, chudy mag w średnim wieku, po uczesaniu, karnacji i stroju sądząc, Południowiec.

Ver westchnął w duchu. Już widział, że będzie się z nim znakomicie współpracowało.

- Dzień dobry - przywitał się z nim uprzejmie. - Potrzebujemy, żebyś otworzył nam portal. Mamy odpowiednio zaklęte przedmioty po obu stronach, to tylko kwestia aktywacji. Da się zrobić?

- Taaak - powiedział mag dosyć ostrożnie, strzelając oczami gdzieś w bok. - Tylko byłby mi potrzebny co najmniej jeden z tych przedmiotów.

- Mhm, w porządku. Jesteś w pałacu cesarskim, prawda? - A kiedy mag potaknął, Ver skinął lekko głową. - Wkrótce powinien się tam ktoś zjawić z tym przedmiotem. Dziękuję.

Oddał lustro Roarowi i sięgnął do własnego komunikatora. Połączył się z ludźmi pozostawionymi w gospodzie.

- Obejrzyjcie ręce tego wampira. Zdejmijcie z niego wszelkie pierścionki, bransoletki i tym podobne. Przed gospodą będzie czekał człowiek Czarnego Skrzydła, oddacie mu wszystko, co znajdziecie.

Potem połączył się z Hansem.

- Poślij kogoś pod tę gospodę w slumsie, niech wyląduje, odbierze parę drobiazgów od jednego z naszych i zabierze je do pałacu cesarskiego.

Nie chciał posyłać tego maga do gospody, jeszcze by omdlał czy coś, a wydawało mu się, że portal otworzył się z czegoś na ręce wampira. Jeśli był w błędzie, to mieli problem, bo zaklętym przedmiotem mogło być w takim wypadku wszystko, choćby i głupi pasek przy spodniach.

- Tak jest, książę - powiedział Hans.

Pięć minut później jego człowiek był już z przedmiotami na dziedzińcu pałacu. Strażnik wyprowadził tam wybitnie nieszczęśliwego maga, który rozsypał sobie te wszystkie przedmioty na bruku i uklęknął nad nimi. Zaczął oglądać je jeden po drugim, szukając śladu run.

Nie było tego dużo. Kilka pierścionków i bransoletka. Jeden z tych pierścieni w istocie miał na sobie wyryte drobniutkie runy, po obu stronach.

Mag odczytał runy, głównie by upewnić się, że nie uruchomi jakiejś plagi i wreszcie potarł je mocno, uaktywniając zaklęcie. Portal otworzył się tuż przed nim, więc na wszelki wypadek usunął się na bok.

Portal po ich stronie otworzył się przed jakimś kamieniem. Ver odetchnął cicho. Czyli dobrze zobaczył. Znakomicie.

- Zbieramy się - rzucił krótko do swoich i wstał.

Krótko później, cała ich grupa wylała się z portalu na dziedziniec, przed biednym magiem. Ver uśmiechnął się do niego pogodnie i klepnął go w ramię.

- Dzięki, przyjacielu. Przy okazji, jesteś w stanie ustalić współrzędne wyjścia tego portalu?