17. Wredne i rogate

[Akayla]

- Och. Nie miałem pojęcia - przyznał Elra. Zmarszczył brwi. - Chyba nie kazali ci się okładać kijami z innymi kobietami? - zapytał surowo.

[Cerro]

- Nie, w czasie mokrego ostatniego pobytu tam nie - zapewniła Dana po krótkiej, podejrzanej pauzie.

[Akayla]

Elra zmrużył oczka.

- To znaczy, że kiedyś kazali - zauważył.

[Cerro]

Dana mruknęła.

- Nie kazali, ale... Pamiętasz, kiedy chodziłam do Świątyni co rano, poćwiczyć? Potem zwykle chodziłam na spacer po ogrodach, żebyś nie zobaczył siniaków, zanim się zagoją.

[Akayla]

Elra zaciął wargi, przymknął oczy i zupełnie wyraźnie wziął głęboki wdech na uspokojenie.

- Czasami mam szczerą ochotę go zamordować - powiedział i wypuścił powietrze. Spojrzał znów na Danę. - Zlituję się nad nim tylko ponieważ robiłaś to z własnej woli.

[Cerro]

Dana zrobiła minkę, wskazującą na to, że już nic więcej na poruszany temat nie powie.

[Akayla]

Elra spojrzał na nią podejrzliwie.

- Kontynuuj - zachęcił.

[Cerro]

- Daj spokój - powiedziała Dana. - To było dawno. Po co masz się wściekać.

[Akayla]

Elra patrzył na nią chwilę.

- Jeśli chodzi o twoją krzywdę, mało mnie interesuje, że dawno - stwierdził. - Ale jak uważasz, kochanie, jeśli nie chcesz mówić, nie będę cię zmuszał.

[Cerro]

Dana westchnęła.

- Nie biłam się z kobietami - powiedziała i zabrała mu talerz, skoro już zjadł, żeby odstawić naczynia.