Kingdom of North

- Że Neatan pożre ich dusze, jeśli odejdą? - Dana niezbyt zrozumiała.

- Kiedy pytałem, zazwyczaj wspominały coś o bezwartościowych duchach przeszłości i ogólnym poczuciu zagrożenia, więc to o pożeraniu dusz jeśli sprawią mi przykrość mogły też wziąć do siebie.

Dana westchnęła ciężko, tracąc dobry humor.

- Przepraszam - powiedziała. - Nie chciałam rujnować... Twoich pozostałych małżeństw.

- Daj spokój - żachnął się Elra. - Wyglądam jakby było mi smutno?

- Nigdy nie wyglądasz jakby było ci smutno, dopóki Isaku cię nie spije do skraju nieprzytomności - zauważyła Dana.

Elra zrobił minę.

- To niezbyt miłe - oznajmił, ale objął Danę i ucałował. - W każdym razie, nie jest mi smutno z ich powodu. Za to teraz będziemy mieć oboje całą gromadę dzieci na głowie.

- Przepraszam - powtórzyła Dana zbolałym tonem. - Jestem ostatnio okropna. Gadam, co mi ślina na język przyniesie. Przepraszam. Naprawdę nie chciały wziąć ze sobą dzieci? - zdumiała się.

- Chciały, ale co do tego też wyraziłaś się jasno - wytłumaczył Elra. - Pozwoliłem im na regularne odwiedziny.

- Ale mówiłam do kilku, a nie do wszystkich! I po to, żeby się nie rozwiodły! - jęknęła Dana. - Nawet nie znam imion ich wszystkich... Jak one to zniosą?

- Poradzimy sobie jakoś - powiedział Elra łagodnie, uspokajająco. - Nawet jeśli nie zostało już żon, poświęcimy im dzisiejszy dzień, przed pójściem do nich dowiemy się imion od Neatana... będzie dobrze. Nie martw się - poprosił.