19: Płynne przejścia od podróży łódką do apokalipsy

[Los]

- Jakiego upiora, do... - Sądząc po słowach jakie padły, Roar znał jakieś nieskończoność określeń na prostytutkę.

Poza tym, że był wściekły, to szorował stół z zawartości czaszki wampira, którą zostawił tam Kellam.

Jadł kanapki z tego stołu, do cholery.

[Akayla]

- Tamten pierwszy - odrzekł Syrus, siląc się na spokój.

Naprawdę wybrał sobie najgorszy możliwy moment. Ewidentnie.

- Zamierzałem pójść się zorientować co do paru potencjalnie podejrzanych statków - dodał ostrożnie, tonem wyjaśnienia, chociaż wewnętrzny hakkai mówił mu, że nie powinien iść w zaparte, tylko uciekać gdzie pieprz rośnie.

[Los]

Roar przestał na chwilę obsesyjnie szorować i spojrzał na niego morderczym spojrzeniem.

- Ach... Tego upiora, którego zostawiłeś sam na sam z Jonem.

- Może powinien załatwić sobie maga do tego blatu. - Lis ewidentnie lubił, kiedy świat płonął.

Roar rzucił szmatkę i wyciągnął z kieszeni kopię raportu z przesłuchania Kellama. Oddał ją Syrusowi.

- Upiór jest w Świątyni. W zachodnim skrzydle - poinformował.

[Akayla]

Syrus miał ochotę zamknąć Lisowi pysk przemocą. I pewnie nawet by to zrobił, ale Roar i tak nic nie rozumiał, więc po co.

- Tak, tego. Dziękuję ci - zapewnił Syrus, wziął od niego raport i ulotnił się czym prędzej, zostawić kusznika z jego gniewem i szorowaniem.

Chwilowo, zamiast do pałacu, udał się z Lisem na molo w porcie, przejrzeć raport. Trzymał tak, żeby futrzak też mógł przeczytać, taki był dobry.

[Los]

Lis mruknął.

-Wygląda na to, że musimy znaleźć drogiego przyjaciela Sergio - podsumował.

[Akayla]

- Mhm, chyba że sam się odezwie, tak jak kolega wampir nam powiedział - mruknął Syrus. - Raczej nie zgłosi się sam... ale może bylibyśmy w stanie wyciągnąć jego lokalizację z posłańca.

Bo że znajdą wampira w oparciu o imię gdzieś na terenie imperium, to śmiał wątpić.

- Chyba że znajdziemy w tej winnicy jakiś komunikator do niego - dodał w zamyśleniu. - Wtedy może dałoby się go namierzyć magią.

Ten cały... hodowca ludzi... musiał mieć w końcu jakiś kontakt ze swoim bezpośrednim przełożonym. Taki był sens piramidy.

[Los]

Lis pokiwał głową.

- Gdy wychodziłem, strażnicy dalej przeczesywali dom. Jest ogromny. Pewnie cokolwiek znajdą, dowiemy się. Liczę, że po prostu gość spanikuje, kiedy odkryje, że mamy jego podwładnego.

[Akayla]

- Ten typ tego się właśnie spodziewa - potaknął Syrus, postukując palcem w raport. - W każdym razie - dodał, chowając rzeczony w kieszeń - noc jest młoda, możemy jeszcze chwilę zapolować. Kiedy cię nie było, kopałem się trochę w pałacowych dokumentach i znalazłem paręnaście jednostek, które mogłyby potencjalnie służyć jako przemytnicy tej grupy. Zamierzałem posłać naszego przyjaciela na rozpoznanie w porcie w Sparpolis. Chociaż po tej dzisiejszej akcji, może należałoby go jednak poprosić żeby wypytywał się o winiarzy. Jak myślisz?

[Cerro]

- Myślę, że kiedy winiarze dowiedzą się o tej akcji, zacznie się panika i zacieranie śladów - rzekł Lis. - Rozumiem, że to mało praktyczne, jednocześnie zaatakować wszystkie winnice w Imperium, ale dobrze byłoby przymknąć przynajmniej niektórych jeszcze tej nocy, najpóźniej jutro. Więc wychodzi na to, że trzeba wywiedzieć się czegoś więcej o winiarzach. Może trochę poskakać z miejsca na miejsce.

[Akayla]

- Słusznie - przyznał mu Syrus. - To chodźmy po naszego upiora i sprężajmy się.

Wziął Lisa i zabrali się do Świątyni, tak jak Roar im powiedział. Zastali go na salce gimnastycznej, tarmoszącego się z merdającą ogonem, zwilczoną Uszko.

- Cześć - przywitał się Syrus, podchodząc nieco bliżej.

Brutus znieruchomiał. Uszko łypnęła w ich kierunku, puściła rękaw opiekuna i zaczęła warczeć, szczerząc zębiska.

- Nie, nie, nienienie! - zawołał natychmiast Brutus, zagradzając małej drogę. - Zostaw. Oni dobrzy. Muszę iść. Idź się umyj i spać - poprosił.

Mała opanowała się powoli, parę razy oblizała wargi, a wreszcie trąciła go łbem na pożegnanie i odbiegła ze stukotem pazurków na posadzce.

Brutus wstał. Był czysty, ładnie ubrany i uczesany - ani trochę nie przypominał już włóczęgi. Może dałoby się go teraz wcisnąć na przeszpiegi też między trochę wyższe warstwy społeczne.

- Cześć - odpowiedział wreszcie Syrusowi. - Przepraszam.

- Nie szkodzi. Chodź, czeka nas mnóstwo pracy, wyjaśnię ci po drodze.

*

Do rana byli w stanie wskazać Straży Roara jeszcze kilka podejrzanych winnic. Po prawdzie nie byli do końca przekonani co do dwóch, ale hej, najwyżej Straż nic nie znajdzie i zostaną wypuszczeni. Wielka krzywda się im nie stanie.

*

Tymczasem Fariha zawędrowała pod dom Vera. Nie była pewna, kiedy on i N'gaya wrócą, poza tym że dzisiaj, a miała ich spotkać żeby oddać im kontrolki do systemów bezpieczeństwa i klucze, które Ver zostawił w jej pieczy.