Kingdom of North

Zachichotała.

- Pojadę jutro, po tych zeznaniach - zadeklarowała.

*

Chie dopiła herbatę.

- Czy to wszystko, wasza wysokość?

Gdy Isaku potwierdził, wstała, ukłoniła się i wyszła ze służbą.

Ver uśmiechnął się z rozbawieniem i kiwnął głową na zgodę.

- Weź ze sobą kuszników - dodał. - Albo przynajmniej Faryszkę, jeśli bardzo nie chcesz zbrojnych.

*

Fabia milczała chwilę, dopijając własną herbatę.

- Wychodzi, że nie ma przeciwwskazań żeby jechać - powiedziała wreszcie. Nie wyglądała na przesadnie szczęśliwą.

N'gaya przewróciła oczami.

- W porządku - powiedziała jednak.

W czasie ich krótkiego urlopu przywykła do wiecznej obecności kuszników w pobliżu. Chociaż nie spodziewała się, że to w ogóle możliwe.

*

Isaku spoglądał na nią ze współczuciem.

- Nie musisz się z nim widzieć - zadeklarował ponownie. - Możemy go zabrać stamtąd i gdzieś umieścić. Po cichu.

Wydawało mu się, że Fabianus może i tak nie chcieć nic innego niż ich pieniędzy, ale może był uprzedzony.

- Różnych ludzi możesz spotkać po drodze - wyjaśnił Ver łagodnie, przymilnie obejmując ją ramieniem. - W tamten wieczór jak na nich nakrzyczałaś i poszłaś sama w miasto strasznie się martwiłem przez cały czas jak cię nie było.

Poza tym, Isaku miał rację. Licho wie, co jej rodzice mogą wymyślić. Ale o tym wolał nie mówić, N'gayi byłoby przykro.

*

- Wiem że nie - zapewniła Fabia z westchnieniem. - Ja nie... nie spodziewam się niczego dobrego. Ale myślę, że powinnam się tam pokazać, mimo wszystko.

Miała poczucie, że to sprawa będzie ją dręczyć, jeśli tego nie zrobi.

- Aha, ale ja nie powinnam się denerwować, kiedy wracasz podziurawiony? - upewniła się N'gaya. - Ktoś tu jest hipokrytą starej daty.

Trąciła go w nos palcem, tak żeby nie przejął się za bardzo.

*

- W porządku - zgodził się Isaku. - To kiedy chcesz - zapewnił. - Jechać z tobą?

Ver uśmiechnął się z rozbawieniem.

- Widzisz, właśnie dlatego powiedziałem kusznikom, żeby pozwolili ci pójść wtedy samej - wyjaśnił pogodnie. - Żeby nie być hipokrytą.

*

Fabia wyraźnie zastanawiała się przez chwilę, wreszcie zaprzeczyła ruchem głowy.

- Dziękuję, misiu, ale wydaje mi się że lepiej będzie jeśli zrobię to sama - przyznała. - Wezmę obstawę i zabiorę się jutro.

Chciała mieć to z głowy.

- Kochany jesteś - stwierdziła N'gaya. - Pomogę ci rozpakowywać te torby - dodała, póki Ver nie zdążył zniszczyć jej nowego porządku kładzeniem rzeczy w niewłaściwe miejsca.

*

- W porządku - powiedział Isaku. - Tylko uważaj na siebie. Na niego.

Fabia pokiwała głową.

- Tak zamierzam. I po to kusznicy - przyznała.

Nie ufała Fabianusowi za grosz. Po prostu nie chciała, żeby spotkanie zeszło na Isaku, bo żadne z nich tego nie potrzebowało.

Wobec tego następnego dnia z parkowej dzielnicy wyruszyli Ver z N'gayą, złożyć nieszczęsne zeznania w gmachu straży oraz Fabiana w obstawionym powozie.

*

Jechali bardzo, bardzo długo, właściwie przez całe miasto, do bram, gdzie ich pobieżnie sprawdzono, a potem poza nimi, przez otaczającą miasto fosę i dalej, wśród rozległych pastwisk i pól, przetykanych pasmami tutejszej, obcej dla oka roślinności. W końcu powóz zatrzymał się wśród zabudowań, intensywnie pachnących... cóż, świniami i ich przeciętnym otoczeniem.

- Pójdę go poszukać, wasza wysokość? - zaproponował Fabianie jeden z jej kuszników.

Innymi słowy, cuchnęło. Nie żeby się nie spodziewała.

- Tak, gdybyś mógł - zgodziła się. Kochani kusznicy. - Dziękuję.

*

W strażnicy dozorca na portierni powitał ich uprzejmie, a potem, po obejrzeniu ich dokumentów tożsamości i przejrzeniu jakichś własnych papierów, odesłał każde do osobnego pomieszczenia.

N'gaya czekała chwilę na pojawienie się znajomego wąsacza i jego kolegi.

- Dzień dobry pani - przywitał ją. - Mam nadzieję że zdrowie dopisuje?