Kingdom of North

Elra prychnął śmiechem.

- Zacznij od paznokci - polecił katowi.

- Czyli nie okażesz się - podsumował obojętnie Wojownik Nieba.

Potem przez jakiś czas słuchali krzyków. Trzeba sobie powiedzieć, dostarczony im kat nie był najsubtelniejszym mistrzem w swym fachu. Bardziej rzetelnym rzeźnikiem.

- I na co to wszystko? - mruknął Tulius, wypuszczony wreszcie, rozprostowując i zginając spazmatycznie wykręcone z bólu palce. - Przecież nawet nie wiem, co planuje Augustus.

Elra zerknął krótko na wampira, potem znów na Tuliusa.

- Dlaczego cię tu wysłał?

- Po księcia Isaku - odpowiedział Tulius takim tonem, jakby naprawdę uważał to za oczywiste, a Elrę za niepełnosprawnego umysłowo.

- Ostatnio kiedy sprawdzałem, Augustus wysłał księcia na pustynię - zauważył Elra.

- Toteż planowałem na niego zaczekać - potaknął Tulius.

- Dlaczego tu a nie po drodze? I czemu Augustusowi nagle na nim zależy? Miał go na własność przez kilka długich lat.

- Widocznie w swej niebywałej mądrości, Augustus przewidział jego zdradę - skłamał zgrabnie Tulius. - Dlaczegóż miałbym gonić za nim po oceanie, kiedy mogłem po prostu zaczekać w porcie, do którego zawsze musi wpłynąć?

- Kłamiesz - stwierdził wampir.

- Obedrzyj mu dwa palce - zwrócił się Elra do kata.

- Nie! - zaprotestował nieoczekiwanie Karai. - Na litość duchów, możemy zachowywać się klasę lepiej niż Isaku?

- To co mam zrobić? - spytał kat, wyraźnie niekomfortowo czując się między rozkazami faraona a Czerwonym za plecami.