Kingdom of North

- W porzadku. Obudził się już? - spytał przemykajacego służącego. - Wię... Gość. Nasz gość w salonie.

- Nie, wasza wysokość. Czy mam go obudzić?

- Nie, nie - powiedział Isaku nieco kwaśno. - Niech sobie śpi.

Fabia przyglądała mu się chwilę.

- Widzę że się starasz i doceniam - zapewniła go potem łagodnie. - Czy... czy jesteś dalej zły?

- Nie - powiedział cicho. - Nie. Nie mam powodu.

Westchnął i oklapł trochę. Pokręcił głową.

- Przepraszam - przyznał otwarcie.

- W porządku - mruknęła miękko. - Nie mam do ciebie pretensji. To chwilowe - dodała budująco. - Znajdziemy mu miejsce, pozałatwiamy wszystko i nie będziemy już więcej tyle o nim słyszeć, hm?

Fabianus na pewno nie zniknie tak całkiem, ale też Fabia nie planowała przecież zapraszać go na regularne herbatki ani nic podobnego.

Isaku skrzywił się.

- To twój brat - powiedział krótko.

Jeżeli już zadał sobie trud kontaktu i faktycznie nic nie knuł, to nie odczepi się łatwo. Może i dobrze.

Z doświadczenia wiedział, że całkiem miło mieć rodzeństwo.

Fabia milczała krótką chwilę.

- Ty jesteś dla mnie ważniejszy.

- Tak. Tak. Wiem - powiedział Isaku. - To dobrze - dodał i ukrył twarz w dłoniach. - Rzecz w tym, że to nie jest albo-albo. Przynajmniej nie powinno być. I nie będzie.

Wziął sobie skyr, zabierając się do niego tylko trochę agresywnie.

Fabia jadła w milczeniu przez dłuższą chwilę.

- Czy mogę ci z tym wszystkim jakoś pomóc? - zapytała wreszcie. - Jest coś, czego ode mnie potrzebujesz?

- Naprawdę nie czuję żebym był tutaj ofiarą, Fabia - powiedział Isaku, nalewając jej i sobie kakałka. - Muszę tylko znaleźć sobie wewnętrzną siłę, żeby nie zachowywać się jak skończony kutas.

- Próbuję tylko pomóc - zapewniła obronnie Fabia. - Przepraszam cię.