Kingdom of North

Fabianus uśmiechnął się ciepło i szczerze. Isaku aż był zdumiony, że są w takim gadzie podobne uczucia.

- Zwykły kundel, przypałętał się do mnie - powiedział. - Służba próbowała go tu przyprowadzić, ale ze strachu zaszczał wam schody - dodał z pewnym zażenowaniem. - Wasz zarządca jest bardzo miły.

Trochę panicznym gestem wsadził kawałek bułki do ust, jakby chciał nią sam siebie zakneblować.

Fabia uśmiechnęła się do niego.

- To prawda - przyznała. - Bardzo porządny, dobry i wyrozumiały człowiek. Biedne psisko - dodała ze współczuciem. - Ktoś musiał go kiedyś skrzywdzić, skoro aż tak się boi.

- Nie mam pojęcia - powiedział Fabianus z pełnymi ustami. Najwyraźniej kneblowanie się w ten sposób średnio działało, za to wyraźnie rozpaliło jego zaangażowanie w kwestię śniadania. - Był już taki, kiedy się mnie uczepił.

- Ma jakieś imię? - spytał Isaku.

- Vigo.

Isaku pokiwał głową. Dziwne imię dla psa. Jakiś Meselerińczyk mógłby się tak nazywać. Ale nie jego kundel.

- Ładnie - zapewniła Fabia. - Boi się obcych czy bardziej jednak tłumu?

- Nie, on po prostu... chyba nigdy nie miał pana. Wiesz, taki uliczny kundel z niego - powiedział Fabianus. - Kręcił się przy schronisku i tam nawet nieźle się czuł. Ludzie mu nie przeszkadzali, chociaż nie lubi jak ktoś wyciąga łapy. Potem polazł za mną do pracy, jednej i drugiej, i trzeciej, i tam też chyba było mu nieźle, jak się kręcił po okolicy.

Fabia pokiwała głową ze zrozumieniem.

- Kochane stworzenie - podsumowała miękko. - Nie znam się za szczególnie na psach, my nigdy nie mieliśmy - przyznała. - Preferowanym zwierzątkiem u nas w rodzinie jest koń. Po stajniach włóczy się też trochę kotów.

- Mieliśmy wilczarze - powiedział Isaku. - W stajniach - przyznał. - Ale no tak. Raczej w centrum uwagi są konie.

Milczał chwilę.

- Skoro lubisz psy, to może znajdziesz zajęcie w samym mieście. Czerwoni prowadzą schroniska dla zwierząt.

Fabianus przez chwilę jadł w milczeniu.

- Z piętnami raczej ciężko znaleźć zajęcie - powiedział.

- Akurat Czerwonym raczej nie będą przeszkadzać - rzekł Isaku. - Ile ich masz?

Fabianus spojrzał na niego spode łba i zaczął podwijać rękaw.

- Po prostu mi powiedz - powiedział Isaku.

- Tylko jedno.

- To tym bardziej.

- Mhm, Isaku ma rację - potaknęła Fabia. - Spróbuj. Myślę że nie powinno być problemu, a mogłoby ci się spodobać.

Fabianus wzruszył ramionami.

- W porządku. Spróbuję - powiedział.

Zajmowanie się psami pewnie nie było aż tak inne od zwierząt gospodarczych, a mogło być nawet przyjemniejsze.

Fabia uśmiechnęła się do niego pogodnie.

- Świetnie - stwierdziła wesoło. - No dobrze, to idę pogadać z Hatsze - dodała. - Zaraz wrócę.

O tej porze powinna w końcu być już po modłach.