Kingdom of North

- Erm... według obecnych standardów pewnie tak - przyznał Isaku.

Bo nie miała włosów. Za to miała wielkie kolczyki i malowała paznokcie na kolory, które bez magii mogłyby być osiągnięte tylko przez dolewkę potencjalnie śmiertelnych i wybuchowych materiałów. No i jak nie odsłaniała kostek to nosiła spodnie, chociaż już nawet Fabiana nosiła spodnie. Isaku miał nadzieję, że jego żona będzie jednak miała jakieś włosy do końca życia.

- Rozumiem - powiedział Fabianus. - Myślę, że jakoś wytrzymam.

- Nie będą cię zaczepiać, w każdym razie - zapewnił Ben. - W piątki po południu spotykamy się na kawkę u pani Janiny, jakbyś chciał dołączyć to chętnie cię przedstawię - dodał.

Isaku miał minę jakby nie mógł uwierzyć, bo nie mógł, że Ben chodzi na regularne herbatki do sąsiadki.

- Chętnie - powiedział Fabianus. - Jeżeli tylko będę w domu.

Ben pokiwał głową.

- Będę pukał - obiecał. - No co? - zapytał Isaku, obruszony, na widok jego miny.

- Nic - powiedział Isaku. - Jesteś naprawdę stary, co?

Ben zrobił minę, a potem odchrząknął teatralnie.

- Za moich czasów - zaczął zrzędliwie, głosem tyleż starczym i dziadkowatym, co udawanym - nie wypominało się wieku swoim starszym, młodzieniaszku!

I, dla podkreślenia własnych słów, walnął Isaku laską po nodze. Znaczy się, stuknął. Bardzo delikatnie. Ledwo wyczuwalnie.

Isaku, raczej odruchowo, podskoczył, ale nogi zabrać nie zdążył.

- To nawet nie chodzi o twoją metrykę - powiedział - tylko ogólne podejście do życia.

Mrugnął łobuzersko i nałożył sobie ciasta na talerzyk.

Ben wyszczerzył się i zachichotał.

- Och, no wiesz - odrzekł, popijając herbaty. - Coś trzeba robić z wolnym czasem, a starsze panie mają najlepsze plotki. Czasem tęsknię za Viriamową - przyznał z westchnieniem i otarł iluzoryczną łezkę z oka.

Isaku pokręcił tylko głową z rozbawieniem.

Posiedzieli długą chwilę, na pewno wystarczającą na zjedzenie ciasta, nim pożegnali się i wyszli. Fabianus wrócił jeszcze z nimi powozem, żeby zabrać Vigo - służący oddali mu cienki łańcuch, na którym był przypięty - i pieszo zawrócił z nim do mieszkania, podziękowawszy uprzednio raz jeszcze Fabianie.

Fabiana zresztą zachęciła go, żeby czasem wpadał w odwiedziny. Po całej tej przygodzie czuła się trochę bardziej przekonana do Fabianusa, niż kiedy dostała jego list od Vera.

- Słodki jesteś, wiesz? - mruknęła miękko do Isaku, kiedy Fabianus już odszedł.