Kingdom of North

- W zasadzie... macie może jakieś mapy tego lądu? - spytała Yuki.

- Najbliższej okolicy - potwierdził mężczyzna i wstał, pogrzebać w jakiejś szufladzie. - Nigdy nie przekroczyliśmy Białego Pustkowia.

Wrócił do nich po chwili z rulonem papieru i podał go Yuki. Mapa była rzeczywiście dosyć szczegółowa - pokazywała wybrzeża, rzekę i jakieś strumyczki, klif z którego zeszli dzień wcześniej i ogólnie pojęte zmiany wysokości, położenie osady, pól wokół niej, granicę lasu i kawałek terenu dalej na południe, w głąb pustkowia.

- Dlaczego? Jest tam niebezpiecznie? - chciał wiedzieć Tau.

- Można tak powiedzieć. To bardzo nieprzyjazne miejsce, nie ma tam czego szukać ani gdzie się schronić na noc. Noce są tu groźne. Rozważaliśmy wysłanie ekspedycji w poszukiwaniu południowego wybrzeża, ale zdecydowaliśmy że w tej chwili to zbyt ryzykowne.

- Zauważyliśmy, że nocna fauna wydaje się znacznie bardziej... nieprzyjazna... niż dzienna - przyznała Yuki, pochylając się nad mapą. - Mogę ją wziąć? - upewniła się, wskazując ruchem głowy papier.

- Oczywiście - potaknął mężczyzna. - Proszę. Jesteście pewni, że nie chcecie przespać nocy? - zapytał jeszcze. - Wkrótce się ściemni.

- Um... - Yuki spojrzała na swoich towarzyszy. - W zasadzie, chyba moglibyśmy skorzystać z gościny?

Osobiście nie miała nic przeciwko powrocie do lasu, który nie wydawał się jej szczególnie straszny. Ale byłoby to zapewne dziwne, zważywszy że mogli zostać tutaj, pod dachem jak cywilizowani ludzie. I może uda jej się skombinować trochę mięsa dla tego dziwnego stworzenia, które jak sądziła podążało za nią.

Pokiwał głową.

- W takim razie zorganizuję wam jakieś miejsce - obiecał. - Dajcie mi godzinkę, dobrze?

- Bardzo dziękujemy - powiedziała Yuki. - Będziemy w pobliżu.

Opuścili chatę.

- Proponuję, żebyśmy przeszli się po wiosce - rzuciła. - Ci ludzie wydają się preferować bardzo... starodawny styl życia, to może być ciekawe.

Jak skansen.

Tau uśmiechnął się pogodnie, błyskając białymi kłami.

- Czytasz mi w myślach - potaknął wesoło.

Obok przebiegła mała grupka dzieciaków, ciągnących na sznurku jakąś zabawkę na kółkach. Jakby na potwierdzenie myśli Yuki.

Kobiety o tej porze kończyły już zajęcia, przy których plotkowały ze sobą przedtem na gankach i wracały do domostw, przygotować posiłki dla mężów. Ubierały się w dosyć kolorowe, haftowane sukienki i nosiły chustki na głowach i teraz wykrzykiwały do siebie pożegnania, przed zebraniem się do wnętrza chat.

Same chaty też były zresztą ciekawe - w większości w naturalnym kolorze drewna i kryte strzechą, jednak niektórzy z osadników zabrali się już za malowanie swoich budynków, często z roślinnymi wzorkami nad drzwiami i oknami. Nie brak też było przydomowych ogródków, otoczonych niskimi płotkami, choć obecnie nic na nich nie kwitło.

- Patrz, to chyba tkacz - zauważył Tau, wskazując na jedną z chat, stojącą z otwartymi zapraszająco drzwiami, prowadzącymi do warsztatu. Przez wejście nawet widać było kołowrót i krosno.

- Widziałem kiedyś coś podobnego na Mglistych Wyspach - wspomniał wampir. - Bardzo dawno temu.

- Może to jakiś rodzaj religijnej sekty? - mruknęła Yuki, popatrując na przyrząd z zainteresowaniem. Gdyby ktoś jej dał coś takiego do rąk, nie miałaby pojęcia, co z tym zrobić.

Mając w głowie wspomnienia, które zaszczepił jej w głowie Czarnoksiężnik... jeżeli grupa ludzi zachowywała się absurdalnie, to najpewniej była sektą. Jak Czerwoni.

Tau kiwnął twierdząco głową.

- Pewnie tak. Tamten gość ubierał się trochę jak druid - przyznał. - Tylko nie pamiętam, co oznaczał zielony pas. To miało znaczenie.