17. Wredne i rogate

[Cerro]

Mamoru mruknął.

- Przecież po to tam wysłał Mamoru - stwierdził Nithael, zanim młody Czerwony zdążył coś powiedzieć.

Mamoru zamrugał.

- Zapewniam, że nie, Namiestniku - powiedział. - Oświecony raczej nie powierzyłby mi zrobienia porządku z czymkolwiek.

- Akurat - stwierdził sceptycznie Nithael.

- Myślę, że nie bardzo jest na to sposób, Najjaśniejszy Panie - powiedział Mamoru do Elry. - Jest tam kilka świątyni, które albo świecą pustkami, albo są prowadzone przez członków lokalnych społeczności... czyli tak naprawdę nie nasze. Nie będę też ukrywał, nikt chyba nie zdawał sobie sprawy, że sytuacja jest tak drastyczna. Do tej pory wiedzieliśmy głównie, że to wyznawcy Duchów, a Oświecony skupiał się raczej na pozyskiwaniu nowych niż kontroli starych.

[Akayla]

Elra mruknął. Zawsze wiedział, że Karai nie ma pojęcia o rządzeniu. Niemniej, zamierzał zwalić mu się z tym problemem na głowę tak czy siak.

- Zdążyłeś już go o tym poinformować? Wybacz, że tak cię wypytuję - dodał.

[Cerro]

- Tak - powiedział Mamoru i właśnie zdał sobie sprawę, jak strasznie nachlapał jęzorem. - Najjaśniejszy Panie, nie rób mi problemów przed Oświeconym, proszę.

[Akayla]

- Nie chcę robić ci problemów, Mamoru, jednak jest to coś czemu należy poświęcić stosowną uwagę - zauważył Elra. - Chyba że wolisz sam się tym zająć?

[Cerro]

Przez kilka chwil Mamoru wyraźnie ważył własne możliwości we wspomnianym względzie.

- Nie sądzę, żebym zdołał przekonać Oświeconego do podjęcia innych działań niż sam uzna za stosowne - przyznał. - Po prostu nie chciałbym zostać przedstawiony jako nielojalny wobec niego.

[Akayla]

- O to nie musisz się martwić - zapewnił go Elra i uznał sprawę za zamkniętą. - Jeśli nie masz nic przeciw, Namiestniku, zamierzaliśmy jutro wybrać się z tobą zobaczyć twoje Północne Wybrzeże - zwrócił się do Nithaela.

[Cerro]

Mamoru został więc z miną mocno sceptyczną. Nithael natomiast uśmiechnął się oschle.

- Nie mam nic przeciwko, Najjaśniejszy Panie - zapewnił.

Miał wrócić do domu w całości i już wkrótce, więc trudno żeby miał.

[Akayla]

Resztę obiadu spędzili na uprzejmej, neutralnej rozmowie. Potem Elra i Dana pożegnali się, uściskali Hatsze i wszyscy rozeszli się w swoje strony.

Ponieważ oboje z Daną mieli dużo pracy, zobaczyli się znów dopiero wieczorem, przed kolacją na którą zaprosili tym razem Jona. Elra podał żonie zaklęte lustro.

- Proszę. Ciebie Syrus prosił, więc ty mu daj.

[Cerro]

- Dziękuję, moje słońce. Ratujesz mój honor - zapewniła Dana.

Ledwie usiedli, okazało się to zgodne z prawdą, bo na widok lustra Jon wykrzyknął:

- O rany, dziękuję! Myślałem, że wszyscy zapomnieli!

Dana spiekła nieco raka, ale zaczęła dziarsko wypytywać Jona, po co mu lustro i wkrótce wiedzieli już wszystko o jego układzie z Saorim.

[Akayla]

- To strasznie miłe z ich strony - stwierdził Elra ciepło - że tak sami z siebie to zaproponowali. I co, rozmawiałeś z przełożoną? Zgodziła się?