20.1: Into the Abyss

[Akayla]

- Wygląda, jakby nas prowadził? - zauważyła Luiza, tylko trochę niepewnie i poszła pierwsza w ślad za stworzeniem.

- Ej, a może byście tak nas rozwiązali, co? - zaprotestował Pierre, wyraźnie poirytowany sytuacją, w której się znalazł.

Luiza nie była pewna, czy chciała. Jeśli znów zwariują, będzie łatwiej jeśli będą ich mieć spętanych zawczasu.

[Los]

Mentian zerknął na nią, ale jednak zaczął rozplątywać więzy śmiertelników. Jeszcze na nich doniosą, czy coś w tym stylu.

- Idziemy - powiedział. - Bez ociągania.

Pomieszczenie #60

Ruszyli przez grotę. Gdy przechodzili obok krwawej kałuży, na jej powierzchni pojawiły się bąble i po chwili ukazała się głowa demona, oblepiona błotem. Demon miał długie, kobiece włosy, ale jej twarz była potwornie zniekształcona, pozbawiona nosa, z pionowymi, pełnymi kłów ustami i ślepiami z pionową źrenicą. Popatrzyła na nich i ponownie zanurzyła się pod wodę.

Pomieszczenie #59

Wąż czekał na nich w następnej grocie, owinięty wokół niskiego konaru uschniętego drzewa. Wyżej na jednej z gałęzi siedziała istota o dziecięcej posturze. Była naga, zamiast włosów miała połyskliwy meszek i dwoje długich, owłosionych czółek, a jej oczy wyglądały jak oczy owada, wypukłe i złożone. Miała ogromne, motyle skrzydła, zielonkawe, lśniące, ze wzorem wielu szeroko otwartych oczu.

- Nie chcecie się pobawić? - zapytała, kołysząc beztrosko gołymi nóżkami.

[Akayla]

- Zależy - odrzekła ostrożnie Luiza - na czym miałaby polegać ta zabawa...

[Los]

- Może w "raz, dwa, trzy, czarownica patrzy"? - zaproponowała wesoło dziewczynko-ćma.

- Brzmi niegroźnie - uznał Strzałka.

Mentian zgromił go spojrzeniem.

[Akayla]

Luiza popatrzyła pytająco na Mentiana. No bo brzmiało niegroźnie. A ostatnim razem kiedy wdali się w uprzejmą rozmowę z demonem, wyszli na tym całkiem nieźle.

Zresztą, miała poczucie, że ten wąż na gałęzi to wciąż Kciuk Otchłani we własnej osobie, tylko zmieniony.

[Los]

- W porządku - powiedziało stworzenie. - Więc zgadzacie się na grę?

- Zgadzamy - powiedział ostrożnie Mentian, oglądając się na innych.

- Słyszałeś ich? - spytała istota węża.

Stworzenie skinęło szkarłatną głową. Zsunęło się z konaru i popełzło do drzwi na północnej ścianie.

- Kto dotknie drzwi, jest bezpieczny. Będę czarownicą - powiedziała ćma. Wstała i przycisnęła twarz do pnia drzewa. - Raz... dwa... trzy!

Ruszyli w kierunku drzwi i zamarli, gdy dziewczynka skończyła liczyć.

- Hihi - zaśmiała się. - Dobrzy jesteście - pochwaliła. - Raz... dwa... trzy! Czarownica patrzy!

Potrzebowali jeszcze dwóch rund, by dotrzeć do drzwi. Mentian dostrzegł, że za ostatnim razem Morrigan i Pierre jakby się nieco chwieją, ale ćma tego nie zauważyła.

- Hihi. Dobrze się z wami bawiło! - zawołała pogodnie za nimi, gdy przechodzili do kolejnej sali i pomachała im na pożegnanie.

Pomieszczenie #49

Następna sala przywodziła na myśl małą, ciemną piwnicę i sądząc po wyposażeniu, była jakąś salą tortur. Wąż czekał na nich, ukryty pośród porzuconych w rogu pomieszczenia kości jakiś nieszczęśników. Mentian zastanawiał się, czy te szkielety również wciąż żyją?

[Akayla]

Luiza przyglądała się chwilę stworzeniu i stercie, usiłując zobaczyć, czy jest tam jakieś przejście dalej. Albo czy w ogóle były tu gdzieś jakieś drzwi.

[Los]

Były, za kośćmi - zarośnięta jakimś wyschniętym pnączem brama. Gdy Mentian je odsunął, dojrzał że i po drugiej stronie ktoś usiłuje przedostać się dalej. Wychudły, rzężący i wyschnięty na wiór śmiertelnik trzymał się kurczowo krat, usiłując je unieść, chociaż całkiem wyraźnie nie miał siły unieść sam siebie. Jego nos, uszy, język i sporo ciała z twarzy i szyi zostało zjedzone, a ubranie w większości zbutwiało.

[Akayla]

- Dzień dobry. Kim jesteś? - przywitała się nieufnie Luiza.

Ona i Mentian mogli unieść kraty bez problemu, ale co jeśli gość miał jakąś zarazę, która rozprzestrzeni się na ich śmiertelników?

[Los]

Śmiertelnik nie był w stanie jej odpowiedzieć naturalnie, więc tylko coś wybełkotał. Jego ręka wystrzeliła przez kratę. Nie był aż taki szybki, by złapać któregoś z wampirów, ale Mentian miał obawy, że innego śmiertelnika dopadłby bez problemu.