20.3 Nikt nie pytał, wszyscy potrzebowali

[Akayla]

- Pomyślałam, że przejdę się z tobą - wyjaśniła. - Jeśli ci to nie będzie przeszkadzać.

[Cerro]

- Planowałem pobiegać - przyznał. - Ale możemy zacząć od spaceru - zapewnił i podał jej ramię.

[Akayla]

Fabia uśmiechnęła się do niego miękko i przyjęła podane jej ramię.

- W takim razie może pójdziemy w kierunku stajni i wezmę Karasu? - zaproponowała. - Powinien dać radę dotrzymać ci kroku - zażartowała.

[Cerro]

- To raczej ja mogę nie dać rady - stwierdził Isaku. - W porządku. Albo może po prostu wybierzmy się na przejażdżkę - zgodził się jednak, ruszyli więc przez śnieg w stronę stajni.

[Akayla]

Stajenni przygotowali im konie dosyć sprawnie, byli więc w siodłach już krótko później. Przez chwilę jechali w milczeniu, wreszcie Fabia westchnęła ciężko.

- Wiesz, po tym jak wyszedłeś, rozmawiałam jeszcze chwilę z Leesem - zaczęła.

[Cerro]

- W porządku... - powiedział Isaku ostrożnie. - I co z nim?

[Akayla]

- Cóż... zapytał mnie, czy uważam, że mógłby być rycerzem, tak jak ty. Czuje się bezużyteczny i chciałby pomóc. Linia frontu to w jego odczuciu najlepsze miejsce w tym celu - streściła. - Próbowałam mu zasugerować, żeby może zainteresował się dyplomacją albo przynajmniej dowodzeniem, ale chyba uważa to za beznadziejnie nudne.

[Cerro]

Isaku milczał długą chwilę. Bardzo długą.

- Jestem zaskoczony - przyznał w końcu.

Spróbował sobie wyobrazić Leesa jako rycerza, szarżującego na kogoś z kopią niczym Jon. Czy chłopak w ogóle wiedział, że musiałby przytyć w tym celu? Chyba tak, przecież nie był głupi.

[Akayla]

- Ja też - mruknęła Fabia.

Milczała chwilę, wreszcie prychnęła z rozbawieniem.

- Leży ze złamanym kręgosłupem i myśli o wojaczce. Naprawdę jest twoim synem. - Powoli pokręciła głową. - Trzeba mu to wybić z głowy, ale nie wiem jak to zrobić bez wbijania go głębiej w to poczucie bezużyteczności - przyznała.

[Cerro]

- Nie, wręcz przeciwnie - powiedział Isaku. - Zabiorę go ze sobą do Imperium.