18. Magia nie istnieje!

[Akayla]

- W istocie, brzmi jak niebanalne wyzwanie - przyznał Berg. - To nasz najlepszy ogier - dodał, zatrzymując się przy boksie ciemnego gniadosza. - Dziki Ogień. Wyprowadziłem go sam i jestem z niego dumny. Ale, wracając do oceanu, ciekaw jestem, jak planujesz podejść do sprawy - przyznał. - Ta "dzika magia" powinna być dość istotną przeszkodą?

[Cerro]

- Będzie - powiedziała Maula, przyglądając się ogierowi. - Jeszcze nie wiem, co z tym zrobimy. Moje okręty wymagają niestety niewyobrażalnej dla tradycyjnej floty infrastruktury. Na razie tym się zajmujemy. Masz tutaj damskie siodła, wasza wysokość?

[Akayla]

- Mam absolutnie wszystko, czego sobie zażyczysz - zapewnił Berg pogodnie i zawołał na służącego, żeby osiodłał Dzikiego Ognia dla Mauli i Tajfun dla niego. - Wolisz przejechać ulicami czy zabrać je na łąki?

[Cerro]

- Nie, przejedźmy się po łąkach - powiedziała Maula, witając się z koniem, z pełnym respektem wobec ewentualnych prób gryzienia i kopania. - Dziękuję, wasza wysokość - dodała z uśmiechem.

[Akayla]

- Cała przyjemność - zapewnił Berg pogodnie, podczas gdy koń w istocie podjął próbę ugryzienia ręki Mauli przy pierwszej okazji.

Wkrótce stajenni osiodłali oba konie. Berg uprzejmie pomógł Mauli wyskoczyć na grzbiet jej wierzchowca zanim wsiadł na swojego i ruszył niespiesznym stępem w kierunku znajdującego się na drugim końcu budynku portalu.

Niedługo później znaleźli się na żwirowej ścieżce, prowadzącej przez rozciągające się jak okiem sięgnąć falujące, zielone wzgórza, z których królewską część wydzielono płotem.

- W następnej dolinie są padoki i tor do ćwiczeń - wyjaśnił Berg, poganiając konia do kłusa. - Ale szczerze mówiąc wolę jeździć w trawach. To przyjemniejsze.

[Cerro]

- Bez wątpienia - zgodziła się Maula. - Czuję, że wyszłam z wprawy, wasza wysokość, więc jeśli zwalę się z tego konia jak długa, będziesz musiał mnie ocalić - dodała, również poganiając delikatnie wierzchowca, by nie zostać w tyle. - Opowiedziałam ci o moich planach na przyszłość, teraz musisz się odwdzięczyć, wasza wysokość - dodała. - W Królestwie wszyscy zdają się obawiać wojny i rzezi. Nie planują zaczynać, ja również nie, to zostawia tylko dwie opcje. Trzy, jeśli uznać, że rządzący mają ciężką paranoję. Cztery, jeśli książę przykrywa pomidorami zainteresowania polityczne - przyznała.

[Akayla]

Berg uśmiechnął się z lekkim rozbawieniem na ten wywód.

- W razie potrzeby będę ratował, pani - obiecał. - Po latach spędzonych z Augustusem na karku, oby jego śmierć była długa i bolesna, wszyscy mają dość wojen, jak sądzę - stwierdził. - A w każdym razie ja mam, więc nie spieszy mi się zaczynać kolejnej. Co nie oznacza że nie zamierzam dążyć do niezawisłości na drodze dyplomacji - przyznał. - Nie ukrywam, warunki jakie wymusił na mnie Rodorm w zamian za możliwość ucieczki tu bardzo mnie ubodły. Zwłaszcza że ruch oporu prowadzony przez lojalistów ich unii zostałby pewnie szybko stłamszony gdybym nie włożył ogromnych środków i nie zaryzykował głowy żeby utrzymać go przy życiu. - Mruknął. - Oczywiście nie mogę mówić w imieniu elfów i księcia, ale według mojej wiedzy należałoby uznać te obawy za skutek paranoi.

[Cerro]

- Och - powiedziała Maula. - Zatem królestwo nie jest niewdzięczne tylko wobec mnie. I tak też myślałam - przyznała, znów uśmiechając się do niego miękko.

[Akayla]

- Cieszę się że choć ty nie masz mnie za żądnego krwi i władzy szaleńca - zapewnił ją ciepło, odpowiadając miękkim uśmiechem. - Lubisz patrzeć w gwiazdy? - zagadnął. - Te wzgórza są wyborne do tego celu. Moglibyśmy wrócić i urządzić sobie piknik kiedy się ściemni.

[Los]

- Nie wiem. Nigdy nie patrzyłam w nie dla przyjemności, ale chętnie spróbuję - zapewniła Maula.