18. Magia nie istnieje!

[Akayla]

- Och, tak. Trudno nie lubić. Są sympatyczne - przytaknął Berg pogodnie, witając się z innym psem.

Z szerokiego kojca kawałek dalej dobiegło ich cienkie ujadanie. Szczenięta wielkiego brytana skakały po drzwiach i sobie nawzajem, chcąc podbiec i się przywitać.

[Los]

- Och, co my tu mamy - powiedziała Maula, otwierając drzwi i kucając, by przywitać szczeniaki. - Zawsze miałam kilka przy domu. Dorosłe są mniej miłe dla obcych.

[Akayla]

- Trzymam je do stróżowania i ewentualnie na grubszego zwierza - przyznał Berg, z rozbawieniem patrząc jak szczenięta skaczą po niej radośnie. - Wybierz sobie któregoś - zachęcił.

[Los]

- Jesteś zbyt dobry, wasza wysokość - powiedziała Maula. - Ale ten - dodała, podnosząc najbardziej zawziętego na jej ręce psa w ramionach.

[Akayla]

Berg uśmiechnął się pogodnie.

- Chodź, ty mały diabełku - powiedział, ciepło do szczeniaka, biorąc go na ręce i przywołał gestem służącego, żeby ten zabrał psiaka i przygotował do podróży. - Kilka północnych wilczarzy też mam, jeśli jesteś ich ciekawa, pani - dodał.

[Los]

- Och, po znałam je u księcia Isaku, ale chętnie zobaczę twoje - zapewniła Maula.

[Akayla]

- Ach, rzeczywiście, ma ich tam trochę - przypomniał sobie Berg, pomagając jej wstać.

Minęli kojce rozleniwionych chartów wyścigowych i dotarli do tych zajmowanych przez łagodne, kudłate olbrzymy.

- Słyszałem że parę lat temu Freya trzymała kilkanaście takich w kilku komnatach pałacowych w Złotym Imperium.

[Los]

- Chyba dalej je ma. Książę wspominał, że podarował jej kilka - powiedziała Maula. - Jest raczej związany z tą dziewczyną, delikatnie rzecz ujmując.

[Akayla]

- Nie tylko z nią, jeśli wierzyć plotkom - mruknął Berg.

[Los]

- Masz na myśli jego romanse? To raczej dowód, że należy do dynastii - powiedziała Maula ze śmiechem.