19: Płynne przejścia od podróży łódką do apokalipsy

[Los]

Isaku rzeczywiście objął ją ramieniem i przygarnął do siebie. Pokręcił głową.

- To fikcja, Saori - powiedział. - Nie wiem, może atrakcyjna. Wiesz równie dobrze jak ja... Że na przykład jedyni ludzie, którzy za mną tęsknili to ci, którym spieprzyłem życie, jak nie wiem... Fabia. Lees. Hm, coś koło tego - mruknął z ironią i wypuścił z uścisku Remę, drapiąc ją jeszcze pod brodą w ramach podziękowania.

[Akayla]

Rema przymknęła ślepka, mrucząc z zadowoleniem.

Saori mruknął.

- Pisałem to w oparciu o rozmowy z ludźmi stamtąd - powiedział cicho, unikając jego wzroku. Zmiął między palcami krawędź tuniki. - Z pałacu, z miejskiej biedoty. Opisałem to, co mi powiedzieli. Bardzo wielu chciałoby kiedyś cię jeszcze zobaczyć. Nie umiem ci powiedzieć, czy za rok albo za pięć lat będą myśleć tak samo... ale w tej chwili wygląda to tam tak. Starałem się... ująć to wszystko ładnie, ale bez koloryzowania.

[Los]

- Tak, ale to, w co ci ludzie wierzą, to też fikcja - zauważył Isaku. - Znaleźli sobie symbol i tyle. Nie ruszyłem palcem, żeby pomóc akurat im. Ostatnio jak tam byłem, pobłogasłowiłem czyjegoś niemowlaka. Rozumiesz? To taki poziom abstrakcji, oderwania od... ode mnie. Jestem dla nich wszystkich równie realny jak figurka na szczęście.

Milczał chwilę.

- Możesz to opublikować, jeśli chcesz - zapewnił. - Już się pewnie zorientowałeś, że gazety będą w tej historii grzebać z upodobaniem, więc nie wiem tylko, czy chcesz to robić teraz.

[Akayla]

Saori szczerze nie był przekonany, czy rzeczywiście chce to publikować. Chciał, nade wszystko, pomóc Isaku, a w tej chwili miał wrażenie że wyrządzi taką publikacją więcej szkody niż pożytku. Tak na poziomie emocjonalnym.

- Zobaczę - odrzekł po prostu.

Milczał chwilę.

- To absolutnie bez znaczenia, ale też za tobą tęskniłem - dodał, spoglądając na niego wreszcie. - Więc policz trzy.

[Los]

- Wiem, Saori - zapewnił Isaku cicho. - I cieszę się, że przyszedłeś. Nie myśl, że nie. Ja po prostu jestem trochę zmieniony - przyznał. - Właściwie, prawie nie jestem tą samą osobą.

[Akayla]

- W porządku - zapewnił Saori. - I to dobrze, że się cieszysz, bo łatwo się ode mnie nie uwolnisz! - dodał w ramach słabego żartu.

Od strony bramy nadeszła Fabia - wciąż ufryzowana i w bardzo oficjalnej sukni z płaszczem.

- Wróciłaaaaam! - zawołała do nich już z daleka, przed wejściem na padoki zbierając poły płaszcza, po prawdzie bardziej z troski o służbę niż o sam płaszcz.

[Los]

Isaku uśmiechnął się krzywo. Potem pomachał do Fabiany. Gdy do nich dotarła, pomógł jej wejść na płot obok nich.

- I jak było? - spytał.

Wiedział że chciała się spotkać ze studentami osobiście i obawiał się, że ktoś skorzysta z okazji, żeby ją obrazić lub wypytywać o ostatnią aferę. Fabiana nie zasłużyła sobie na takie coś.

[Akayla]

- Świetnie - zapewniła Fabia, wiercąc się odrobinę na płocie nim przyjęła wygodną pozycję. - Matko, ale się stresowałam tą przemową - sapnęła, gestykulując żywo. - Myślałam że tam padnę. Strasznie mi zaschło w ustach. Nie wiem, jak ty to robisz - zwróciła się do Saoriego.

Uśmiechnął się z rozbawieniem.

- Lata praktyki - wyjaśnił, mrugając do niej łobuzersko.

- No, więc było parę pytań bezpośrednio po przemowie i widziałam się z kilkorgiem studentów, narzekali na egzaminy i sprzęt laboratoryjny - wyjaśniła z rozbawieniem. - Sympatyczna młodzież.

[Los]

Isaku uśmiechnął się z ulgą.

- To dobrze - powiedział. - Jestem pewien, że Twoje wydziały za chwilę będą najlepsze na świecie. Tymczasem Saorin jak się okazuje zniknął między innymi przez proces twórczy - wyjaśnił. - Napisał też balladę, którą powinnaś przeczytać.

[Akayla]

- Tak? - zainteresowała się Fabia.

Saori chrząknął z pewnym zażenowaniem.

- Jeśli chcesz - zgodził się jednak, podając jej rękopis. No nie miał wyjścia.

Fabia wzięła od niego kartkę i przeczytała. Było... bardzo inne od czegokolwiek co przywykła czytać na temat Isaku, chociaż tego należało się spodziewać. Jednocześnie, wspominając jak się czuła na początku ostatniej wojny, zaraz po zniknięciu Isaku, trudno jej było się nie utożsamiać z ludźmi z piosenki. Wszystkimi.

Aż zaczęła się zastanawiać, czy Saori aby nie zrobił tego celowo.

- Śliczna - przyznała cicho, oddając mu rękopis. - Dobrze się czytało. A ty jak się z tym czujesz, misiu? - zapytała Isaku.