19: Płynne przejścia od podróży łódką do apokalipsy

[Los]

- Mam wątpliwości czy Jon mnie posłucha - przyznał Isaku. - I szczerze, nie mam za bardzo dla niego żadnej dobrej rady. Dla Jona - przyznał. - Powiedziałbym, że musi budować własną armię, najlepiej najemników z przychylnych państw, a nie bawić się w reformatora. Ale z drugiej strony Nithael zawsze mówił, że jestem kretynem który tylko budowałby armię zamiast robić coś pożytecznego, więc może się mylę? Błędna rada, jeśli jej posłucha, może Jona zabić.

[Akayla]

- Nieświadomość też może go zabić - mruknął Ver. - Nie musisz dawać mu rad żeby zwrócić uwagę na problem, który mógł mu dotychczas umykać. Inna sprawa, że przeprowadzanie reform i budowanie armii najemniczej nie wykluczają się wzajemnie - zauważył.

[Cerro]

- Strata pieniędzy - mruknął Isaku. Bo i tak wszystko zaora nieunikniona wojna domowa. Ale aż tak pesymistyczny nie chciał być. - W porządku, mogę z tobą pojechać. Chociaż nie chcę z nim się szarpać o te obrazy. - Skrzywił się. - Daj znać Basharowi, gdy będziesz wracał, kiedy się wybierasz. On rządzi moim życiem - zażartował. - Chcecie wejść do stajni? Są tam na pewno piecyki.

Był na dworze od rana i mimo futra, ręce i twarz zdążyły mu znarznąć.

[Akayla]

- Obiecałem ci załatwić sprawę obrazów i załatwię - zapewnił Ver uspokajająco i zaśmiał się na wzmiankę o Basharze. - Jasne - potaknął.

- Z wielką chęcią - przyznał Saori, który zdążył już trochę odwyknąć od chłodu.

- To chodźmy - zgodziła się Fabia, zbierając się na nogi.

- Ja tylko na chwilę, mam dziś jeszcze trochę rzeczy do załatwienia.

Chociaż tempo trzymał dobre.

Pierwszy zmył się jednak Saori - zasiedział się, a dziewczyny pewnie już dawno wróciły. Ver wybrał się w dalszą drogę niedługo później, choć jego pierwszy przystanek nie był daleko, bo u Bashara.

Kiedy obaj sobie poszli, Fabia milczała chwilę.

- Skoro już mówimy o polityce - mruknęła potem - przed koronacją, może pamiętasz, martwiliśmy się kwestią sukcesji i potencjalnymi ambicjami Świątyni.

Wiedziała że nie jest to temat, do którego Isaku pałał zapałem. Wiedziała też że mógł od tamtego czasu kompletnie zapomnieć o sprawie. Tak czy owak, czuła się w obowiązku mu o tym przypomnieć.

[Cerro]

Isaku, który stał przy małym piecyku wypełnionym drewnem poprawił luźno zawieszone na ramieniu futro, zdecydowanie raczej nerwowym gestem niż żeby się odgrodzić od chłodu... bo w tym miejscu go nie było.

- No tak - mruknął.

[Akayla]

- Tylko ci przypominam, misiu - zapewniła Fabia łagodnie, wyciągając dłonie do ciepełka.

Bo, tak naprawdę, nie było presji. Nie zanosiło się, by Lees chciał kiedykolwiek obejmować władzę, a samego Isaku w oczywisty sposób nie dotykało to, co stanie się z koroną po jego śmierci. Nawet jeśli byłoby miło, gdyby została w ich linii, adopcyjnej czy nie.

[Cerro]

- Pamiętam - powiedział Isaku. - Ale potem zacząłem się nad tym zastanawiać i nabrałem wątpliwości. Ty chcesz mieć dziecko?

[Akayla]

Fabia wzruszyła ramionami.

- Mam ambiwalentny stosunek - odrzekła. - Nie zależy mi, żeby mieć. Ale też nie czuję oporów. Jedno już wychowałam i było zupełnie w porządku - zauważyła.

[Cerro]

- Tak, ale Leesa nie musiałaś rodzić - stwierdził Isaku. - Ani wstawać do niego jak był niemowlakiem. Ani nosić w środku przez dziewięć miesięcy. Nie zrujnował ci urody i nie wysysał cię przez dwa lata.

[Akayla]

- Wiem. I wiem z czym to się wiąże - zapewniła go Fabia. - Moje stanowisko nie uległo zmianie. Jeśli uważamy, że jest taka potrzeba, mogę to zrobić.