20.3 Nikt nie pytał, wszyscy potrzebowali

[Akayla]

Ravhona wsparła się wygodnie o ścianę budynku.

- Jest niesamowita - stwierdziła miękko.

*

Fabiana jednak sobie usiadła.

- W porządku - zapewniła go. - Wiem, że go nie znosisz. Nas. Tym bardziej doceniam, że tu jesteś - przyznała.

[Los]

- Jest - zgodził się z nią Isaku. - Prawdziwy skarb.

*

Mamoru oderwał ostatni niezjedzony kawałek przepiórki ze zdecydowanie przesadną agresją.

- Jestem wyrzuconym śmieciem, pani - powiedział dosadnie, patrząc zimno na Fabianę. - Nikt mnie już nie chce. Nie ma czego doceniać.

[Akayla]

Fabia pozostała niewzruszona jego chłodem. Być może miała na to za dużo wewnętrznego ciepła.

- Jesteś wartościowym, młodym człowiekiem - odrzekła spokojnie - i zawsze będziesz mile widziany, tutaj, przeze mnie. Nawet jeśli wszyscy inni cię odrzucą.

[Los]

- Pani - powiedział Mamoru. - Dobrze wiesz, że nie jestem "mile" widziany. A ty nie jesteś moją matką, żeby mówić do mnie w ten sposób.

[Akayla]

- Nie jestem - przyznała - i wybacz mi, jeśli cię obraziłam. Nie było to moim zamiarem. Jestem... jest mi trudno zachować obojętność - wyjaśniła się. - Czy chcesz, żebym zostawiła cię już w spokoju?

Mamoru ewidentnie miał dość tej rozmowy i chciała dać mu drogę wyjścia.

[Los]

- Tak, naprawdę bym to docenił, pani - przyznał.

[Akayla]

Fabia krótko skinęła głową.

- W porządku. Zatem smacznego i do zobaczenia - zapewniła go, wstała i wyszła.

[Los]

Mamoru szczerze odetchnął z ulgą. Co za baba.

Uporał się sprawnie z jedzeniem, a potem pozbierał i udał do portalu jak najkrótszą drogą. Wkrótce opuszczał już miejski pałac i pod postacią burego kota dotarł bez przeszkód do Katedry.

[Akayla]

Hatsze niedawno skończyła jeść obiad i zajmowała się aktualnie bawieniem Ridy. Po części żeby nie musieć myśleć o najnowszej prośbie Isaku - kilkuset ludzi i prawie tysiąc Skrzydlatych, niechby to szlag. Skąd ona miała niby brać na to wszystko fundusze?

Wejścia Mamoru szczerze nie zauważyła. Poruszał się zbyt cicho, a ona była akurat plecami do drzwi.

[Los]

Mamoru obserwował ich chwilę. Potem, równie cicho, poszedł dalej. Zmienił się w człowieka i poszedł zorganizować sobie balię gorącej wody do pomoczenia się, zanim znów wpełznie do łóżka. Z Hatsze pomówi potem. Chwilowo, szczerze, nie miał siły, a ich rozmowy ostatnio nie należały do przesadnie relaksujących.