20.3 Nikt nie pytał, wszyscy potrzebowali

[Akayla]

Fabia potarła twarz i jęknęła cicho.

- W porządku - odrzekła, opuszczając ręce. Jeśli życzył sobie być sam, należało to uszanować. - Dopilnujcie, żeby niczego mu nie brakowało. Przyjdziemy do niego jutro rano - dodała do Leesa.

*

- Absolutnie pewna - potwierdziła Fariha. - Dokąd jedziemy? - zapytała, spoglądając na rozkład. W ciemności widziała lepiej niż Ellania, nawet kiedy dziewczyna nie była pod wpływem upojenia.

[Los]

Less potaknął. Spojrzał za okno jakby zastanawiał się, czy uciec do koni, ale było na to zdecydowanie za późno.

- Pójdę do siebie... dobranoc. Ciężki dzień - powiedział słabo.

*

- Ummm... wiem który to tramwaj - powiedziała Ellania, opierając się o rozkład plecami. I skutecznie zasłaniając go głową. - Słuchaj... czytałam coś ostatnio i nie wiem... czy to prawda, że wy wampiry... jesteście, nooo...

[Akayla]

Fabia potaknęła.

- To prawda. Dobranoc - odrzekła miękko, spojrzała ostatni raz w kierunku nieszczęsnego salonu i poszła do własnej sypialni.

Absolutnie nie chciała skrzywdzić Isaku i teraz czuła się jak skończona gnida. I słusznie. Te "żarciki" były absolutnie okropne, nawet jeśli w tamtym momencie wydawały się niewinne.

Na litość, co ona najlepszego zrobiła...?

A co jeśli zepchnęli w ten sposób Isaku z powrotem na absolutne dno? Przecież to była kompletna zdrada zaufania.

Ależ ona była okropna.

Jak tak mogła?

Powinna była wiedzieć lepiej.

*

Fariha uniosła lekko brwi.

- Słucham cię - zachęciła, gestem dłoni pokazując jej, żeby kontynuowała.

[Los]

Ellania wykonała rękami gest. Raczej obsceniczny. Karai prawdopodobnie czułby potrzebę uciąć jej te ręce na miejscu Farihy.

- No że wy nie możecie - wyjaśniła. - Nie umiecie. Nie chcecie. Nie wiem.

[Akayla]

Fariha poczuła, że czerwienieje.

- Ach. Ahum. Cóż - odrzekła, zmieszana.- To... skomplikowane? Znaczy... rety.

Potarła twarz dłońmi. Kompletnie nie wiedziała, jak to sensownie wyjaśnić.

- To nie jest... daj mi moment - palnęła wreszcie, bo naprawdę potrzebowała chwilę pomyśleć. I się trochę opanować. Ale głównie to pomyśleć.

[Los]

- Dobra. To chodź, nasz tramwaj - dodała i prawie się przewróciła, ale zdołała się złapać ubrania Farihy, kierując się w stronę nadjeżdżające pojazdu.

W którym byli ludzie, o zgrozo i wszyscy gapili się na nie, gdy wsiadały.

[Akayla]

Akurat w tej chwili, jak raz, Fariha miała ochotę schować się pod ziemię. Wzięła Ellanię za ramię i odprowadziła ją w najcichszy, najbardziej odosobniony kącik jaki mogła znaleźć, gdzie były jeszcze wolne siedzenia.

Przejechały w niezręcznej ciszy cały jeden przystanek, nim wreszcie wampirzyca odezwała się ponownie.

- Te, no... upodobania... przechodzą. Po ukąszeniu - powiedziała wreszcie. Cicho. - I potem, z tego co wiem, pozostają już w większości niezmienne. Wszelkie umiejętności... tak, wiesz, w mechanicznym sensie... też. Problem jest innego rodzaju. Znaczy, z tego co wiem. Ja, ehm... mniejsza. Ta, ten. Biologiczna przyjemność. Ekstaza. - Westchnęła ciężko i schowała twarz w dłoniach. Szło jej okropnie. - U wampirów organy rozrodcze są redundantne i nie funkcjonują, więc automatycznie nie czujemy niczego takiego w czasie stosunku - wyrzuciła z siebie bardzo szybko, jak nakręcona katarynka.

Odetchnęła.

- To nie wyklucza takiej... wiesz, intelektualnej przyjemności - dodała, już trochę spokojniej. - Ale to jest mocno indywidualna kwestia, znaczy chyba, i dlatego wampiry niekoniecznie... no - podsumowała.

[Los]

- Intelektualnej przyjemności z seksu? - upewniła się Ellania, wcale nie cicho. - Och. Mogę zapalić? - spytała, wyciągając skręta. - Chcesz też?

[Akayla]

- Nie - jęknęła Fariha, zapadając się w sobie. Prawie namacalnie czuła spojrzenia otaczających je ludzi.

[Los]

- Hm - mruknęła Ellisa i zapaliła.

- Proszę tu nie palić! - zawołał ktoś z tyłu.

- Nudziarz! - odwrzasnęła mu, gasząc skręta.

Tramwaj przetoczył się przez mieszkalne dzielnice w kierunku Podmurza. Wysiadły jeszcze w miejscu, które wyglądało na dosyć cywilizowane, chociaż było tu wyraźnie mniej zielono i bardziej brudno niż w centralnych dzielnicach. Ulice zdawały się wymarłe.

- Tam mieszkam. - Ellisa wskazała narożną kamienicę, może pięćdziesiąt kroków od przystanku, z jakimś sklepem na dole. - Wejdziesz?