20.3 Nikt nie pytał, wszyscy potrzebowali

[Akayla]

Fabia przytuliła się do niego z wdzięcznością i pokiwała głową. Powoli się uspokoiła.

- Strasznie mi wstyd - powiedziała jeszcze cicho, kiedy się już położyli pod wspólną kołderką. - Nie zasługuję na ciebie.

[Los]

- Nonsens - powiedział Isaku. - Pewnie bym już nie żył, gdyby nie ty. - Objął ją i przyciągnął do siebie. - Nie płacz już. Porozmawiamy rano.

[Akayla]

Skinęła głową na zgodę.

- W porządku. Dziękuję - odrzekła cicho, wtulając się w niego dosyć rozpaczliwie.

[Los]

Isaku oparł brodę na jej głowie i długą chwilę milczał. Ale nie było mu jakoś specjalnie bliżej do snu.

- Nie będę kłamał, że to nie zabolało - powiedział. - Ale wiem, że nie zrobiliście tego z Leesem specjalnie, tylko po prostu...

Z głupoty. Chyba z głupoty.

- To ciągle bardzo... - zaczął. - Cieszę się, że wyglądam dobrze, ale prawda jest taka, że jestem, w dalszym ciągu, głęboko okaleczony.

[Akayla]

Fabia pokiwała głową.

- Wiem - zapewniła cicho. - Dlatego to było z mojej i Leesa strony takie okrutne i... no, głupie. Bardzo głupie. Ja... nie wiem, chyba po prostu nie pomyślałam. W tamtym momencie myślałam o tym jako o takiej drobnej, nieszkodliwej złośliwości, ale naprawdę powinnam była wiedzieć lepiej. Dlatego jest mi teraz tak przykro - wyjaśniła, ściskając go trochę mocniej. Milczała chwilę. - Naprawdę nie mam nic na swoją obronę. Przykro mi, że cię tak głupio skrzywdziłam. Nie zasłużyłeś sobie na to, jeszcze od własnych najbliższych...

[Los]

Isaku nie powiedział już nic, tylko pokiwał głową i przygarnął ją trochę mocniej do siebie.

[Akayla]

- Przepraszam - powtórzyła Fabia cichutko, przywierając do niego mocniej.

[Los]

- Przyjęte - zapewnił ją cicho.

[Akayla]

Pokiwała głową.

- Dziękuję - zapewniła, już ledwie słyszalnie, i umilkła.

[Los]

Następnego dnia rano Lees przyszedł pomówić z Isaku, na co zeszło im sporo czasu. Potem Isaku kazał Basharowi jakoś poukładać kolejne spotkania - zaprosić do pałacu Hatsze i dać Bergowi znać, że może przyjechać zobaczyć Marran.

Musiał się czymś zająć, żeby nie wariować ze strachu przed nadchodzącym wielkim dniem.