20.3 Nikt nie pytał, wszyscy potrzebowali

[Akayla]

Hra zerknęła w kierunku zachlapanego krwią okna.

- Nic a nic się nie zmienił - podsumowała. - Za to ty bardzo wyrosłeś przez te wszystkie lata.

[Los]

- Dziękuję, dobrze mnie karmią - zażartował Lees. - Przytyję strasznie, leżąc w łóżku - poskarżył się Fabianie.

[Akayla]

Hra uśmiechnęła się z rozbawieniem. Czarujący chłopak.

- Na pewno nie aż tak - uspokoiła go Fabia łagodnie. - Poza tym, potrzebujesz teraz dobrze jeść, żeby mieć siłę.

[Los]

- Pewnie i tak będę jeździł jak pierdoła po roku tutaj - westchnal Lees. Uśmiechnął się do Hry. - Lubisz konie, pani? Zawsze byłem ciekaw pod jakim kątem selekcjonowano starożytne wierzchowce bojowe i czym się różniły od tych dopinanych do rydwanów... na rycinach widać, że to nie są takie same konie.

[Akayla]

Hra odpowiedziała uśmiechem.

- To piękne zwierzęta - przytaknęła mu i zaczęła odpowiadać na jego pytanie według swojej najlepszej wiedzy.

W swoim pierwszym życiu nie zajmowała się wprawdzie końmi osobiście, ale ponieważ zarządzała pałacem, siłą rzeczy zdarzało jej się rozmawiać z hodowcami. Jej wiedza w zakresie nie była pewnie tak kompletna i szczegółowa, jak Lees by chciał, ale na pewno była szersza niż ta Elry, który był głównie świadom, że konie służą do ciągnięcia rydwanu.

- Jeśli chcesz, mogę skoczyć potem do Pamięci moich przodków i dopytać się ich... któryś na pewno zajmował się tymi rzeczami osobiście.

[Los]

- Może wybierzemy się razem, kiedy stanę mniej więcej na nogi? - spytał Lees. - Lub chociaż na wózek inwalidzki.

[Akayla]

- Chętnie - zgodziła się pogodnie Hra. - Jeśli twój ojciec cię puści.

- Puści, albo nawet zabierze się z wami - zapewniła ich Fabia z rozbawieniem. - Ten temat pewnie zainteresuje też jego.

[Los]

- Pewnie tak. Chociaż teraz ma też nowe hobby, absurdalnie wielkie smoki - dodał Lees.

[Akayla]

- Widziałam - potaknęła żywo Hra. - Cerendi Marran jest przeurocza.

[Los]

- Jest - przyznał Lees. - Jest równie cudowna jak Neb paskudny.

Rozległ się kolejny odgłos starcia smoka ze szkłem.

- Mogłabyś go wpuścić? - poprosił Lees Fabianę.

Koziołek był na tyle mały, że Neb właściwie zjadł go całego, nawet czaszkę, zostala tylko jedna udowa kość, z którą smok wtarabanił się na dywanik przed kominkiem. Zaczął ssać i żuć gnata, raczej dla zabawy niż rzeczywiście mając z nim jakiekolwiek problemy.