16.2: Wywiad z wampirem

[Akayla]

Archipelag

Kunoichi siedziała w swojej komnacie i drutowała małe drzewko. Teoretycznie jeszcze nie zaczęły się jej godziny pracy, a wobec częstotliwości ostatnich kontrol bała się zrobić cokolwiek, co mogłoby zostać uznane za nadużycie ze strony Neatana.

- Co jest? - zapytała, skoro poczuła obecność Vesny. Humor jej się poprawił, ale wciąż nie była w nastroju do żartów.

Kiedy dusza powiedziała jej, co, westchnęła cichutko, zostawiła drzewko i poszła do Neatana. Ukłoniła mu się na powitanie.

[Cerro]

Archipelag

- Chcę, żebyś spakowała moje rzeczy, wszystkie. Opuszczam Archipelag - poinformował ją.

[Akayla]

Archipelag

Cicha starannie zamaskowała zdziwienie. Nie zamierzała nic kwestionować.

- Oczywiście. Ale trochę to zajmie - uprzedziła. - Jeśli pozwolisz, sprowadzę pojemniki. Czy mam zająć się także twoimi prywatnymi pomieszczeniami, czy te rzeczy wolisz spakować sam? - zapytała dla pewności.

[Cerro]

Archipelag

- Powiedziałem: wszystkie. I weź pająki do pomocy. Nie pakuj wszystkiego ręcznie - dodał.

[Akayla]

Archipelag

- Nie zamierzam - zapewniła Cicha. - Jednak nawet z ich pomocą nie spodziewam się skończyć przed upływem tygodnia. Będę regularnie zawiadamiać cię o postępach - zapewniła.

Skłoniła się i poszła. Zamierzała zacząć od góry, tak chyba było łatwiej. Och, i musiała koniecznie wyprosić uczennice Neatana, tylko by zawadzały.

[Cerro]

Złote Imperium

Na trzy dni przed procesem Parysusa, do Elry zaczął dobijać się Nith.

- Mam złą i dobrą wiadomość. I w zasadzie to jedna i ta sama wiadomość - powiedział. - Archipelag oświadczył, że uważa proponowaną formę procesu Parysusa za oburzającą i stronniczą, i odmówił udziału w tym, cytuję, "politycznym spektaklu łamiącym prawa człowieka".

[Akayla]

Złote Imperium

- Cóż... spodziewałem się czegoś podobnego - przyznał szczerze Elra. - Gdybym powiedział ci, jak u nich wygląda wymiar sprawiedliwości, to byś mi nie uwierzył Namiestniku.

Przez ostatnie dni, bez ciągłej obecności Neatana, czuł się dziwnie nagi. Oprócz tego czuł się też okropnie za to, co powiedział Danie i przynajmniej jej starał się zadośćuczynić, między innymi regularnymi romantycznymi kolacjami. Czarnoksiężnikowi nie bardzo mógł wobec jego milczenia.

- Niech nie biorą udziału, skoro nie chcą. Wyraźmy szacunek i ubolewanie wobec ich stanowiska i pozbądźmy się w końcu sukinsyna. Nie wiem, co zamierzają dalej w związku z naszymi układami - przyznał - ale jeśli zdecydują się posunąć do groźby ich zerwania, nie sądzę by dało się ratować sytuację bez ustępstwa i reform z naszej strony.

[Cerro]

Złote Imperium

- Myślę, że to sposób premiera na uniknięcie odpowiedzialności za to, co się stanie. Nie więcej i nie mniej - powiedział Nithael. - Już skoczył w tych ich sondażach. Dla Archipelagu sprawa zamknięta, taka jest moja opinia. Wymierzyli nam trochę policzek tym oświadczeniem, ale nie radzę odpowiadać.

Jego starania nie przynosiły zbyt wiele skutku. Dana uznała, że powiedział wtedy szczerą prawdę i nie łączyła ze sobą tych faktów. Właściwie nie wychodziła z komnat. Nie tylko dlatego, że była przybita utratą dziecka i konfliktem z Neatanem, po prostu bez jego ciągłej obecności i wobec jej kiepskiego stanu, wszystkie jej dawne lęki wróciły. Znowu nie mogła spać i znowu cała aż się trzęsła, gdy tylko ktoś na nią spojrzał. Po pierwszym liście odczekała trzy dni, a potem pisała na Archipelag codziennie, aż przesyłki zaczęły wracać bo nikt ich już nie odbierał.

[Akayla]

Złote Imperium

- W porządku, tak zrobimy - zgodził się Elra. W tej chwili ufał Nithaelowi bardziej niż sobie.

Do gabinetu po cichu wszedł Syrus i ukłonił się mu w milczeniu. Bo przed odebraniem lustra Elra go wzywał. Faraon zerknął na niego nad lustrem, przekazał telepatycznie kilka słów, a hakkai ukłonił się znów i wyszedł.

Elra chciałby, ale nie był w stanie siedzieć z Daną i przytulać jej przez cały dzień od rana do nocy. I chociaż przez ostatnie dni się starał, zdążyło już do niego dotrzeć, że sam nie jest wiele w stanie zrobić. Chwilowo więc poprosił Bena o dotrzymywanie towarzystwa córce, ale czuł, że jedyne co teraz może, to błagać Adharę o pomoc. A ponieważ zdążyli się z Alimem wynieść ze Świątyni przez cały ten czas, posłał hakkaiego żeby wywiedział się, gdzie są i złożył im wizytę.

[Cerro]

Złote Imperium

- To wszystko, co chciałem. Do zobaczenia na procesie, Najjaśniejszy Panie - powiedział Nithael i rozłączył się.

*

Nim opuścili Świątynię, Alim rozmówił się z Karaim, zresztą bardzo burzliwie. Gdy wrócił po rozmowie, na oczach Adhary złapał za rozpalony pogrzebacz z paleniska i wypalił sobie kilka nowych, długich bruzd na przedramieniu.

W wolnej chwili zamierzał zrobić z nimi coś lepszego.

Zrobił żonie awanturę, bo nie powiedziała mu, że Karai wciąż oczekuje od niej szpiegowania.

Potem się wynieśli, do przyjemnego domu w dzielnicy zamożnego mieszczaństwa. Dom należał do podstarzałej wdowy, która wynajmowała jakieś trzy czwarte jego powierzchni; dostali na użytek połowę piętra, złożoną z dwóch dużych pokoi, balkonu i małej łaźni. Jeden pokój Alim przejął jako swoją pracownię; ten z balkonem zostawił żonie do urządzenia pod ich mieszkanie i zabrał się za zbieranie zleceń, żeby pospinać koniec z końcem na przyzwoitym poziomie.