16.2: Wywiad z wampirem

[Akayla]

Złote Imperium

- Nic pilnego - zapewnił Elra. Na wiadomości dotyczące komisji odtwarzania oceanu już odpowiedział.

[Cerro]

Złote Imperium

- To dobrze, bo nie będziemy się w końcu widzieć cały tydzień - stwierdziła Dana, nurkując do garderoby, by zrzucić rzeczy od Adhary i wyciągnąć własne. Podejrzanie niewielkie objętościowo. - No, to do zobaczenia! - rzuciła pogodnie.

[Akayla]

Złote Imperium

Elra zachichotał.

- Czekam z niecierpliwością! - zapewnił.

*

W międzyczasie Adhara skończyła z rybą, odgrzała zupę i zawołała Alima na obiad. Przez chwilę jedli w ciszy.

- Czasami się zastanawiam. Nad dalszą przyszłością - przyznała.

[Cerro]

Złote Imperium

- To znaczy nad czym? - spytał Alim.

[Akayla]

Złote Imperium

Adhara mruknęła.

- Wiesz. Ja się zestarzeję i umrę. Ty nie. Nie chciałabym, żebyś został sam.

[Cerro]

Złote Imperium

Alim uniósł brwi.

- Kontynuuj - zachęcił.

[Akayla]

Złote Imperium

- Po prostu zastanawiam się, czy nie powinnam też się znieumarlić albo zwampirzyć póki jestem jeszcze młoda - wyjaśniła. - W ten sposób będziemy mogli zostać razem.

[Cerro]

Złote Imperium

- Nie planowałem żyć wiecznie - powiedział Alim. - Ale przecież ciebie nie mogę powstrzymać. Chociaż, w zasadzie, nie wydaje mi się żeby to działało. Związki na wieczność.

[Akayla]

Złote Imperium

- Nie wiem. Mało kto miał do tej pory szansę spróbować - zauważyła i oparła się przymilnie o jego ramię. - Jak mówiłam, po prostu nie chcę, żebyś cierpiał przez całą tę sytuację, bo to ja cię w niej postawiłam. - Milczała chwilę. - Nawet gdybym to zrobiła, wcale nie musielibyśmy myśleć o wieczności. Tak jak mówisz, oboje moglibyśmy... przestać... kiedy nam się znudzi. Nie wiem. To skomplikowane - przyznała.

[Cerro]

Złote Imperium

- Tak - przyznał Alim. - Ale nalegam, żebyś sama zdecydowała, czego chcesz, zamiast myśleć, czego chcę ja. Bo ja wolę, żebyś mniej się martwiła.

*

Dana wróciła, z naoliwionymi włosami zebranymi pod czepcem z delikatnych, złotych łańcuszków i zawinęta w długi, jedwabny szlafrok.

-Cześć - powiedziała do niego, nawet troszkę zawstydzona i zarzuciła szlafrok.

Miała na sobie tylko najprostszą obróżkę, złożoną z czarnej aksamitki z oczkiem, przy którym dyndał złoty łańcuszek, równie delikatny jaj ten we włosach, oraz równie delikatny paseczek, z którego spływała do ziemi delikatna, przejrzysta spódnica.